Does Love Even Exist?

2

Δευτέρα...

Η χειρότερη μέρα της εβδομάδας, και ειδικά για μένα. Κοιτάω τον εαυτό μου στην καθρέπτη και αναστενάζω κουρασμένη. Η μαύρη κύκλοι είναι τόσο εμφανής και τα πρησμένα κόκκινα μάτια μου είναι ακόμα χειρότερα, πως θα εμφανιστώ έτσι στο σχολείο?

Βάζω ένα καπέλο για να καλύψω κάπως τα χάλια μου, ούτε το makeup σε αυτήν την περίπτωση δεν βοηθάει.

Είναι 7:30 και δυστυχώς σήμερα πρέπει να φύγω με το λεωφορείο. Η έλλειψη του πλέον έχει αλλάξει πολλά.

Κατεβαίνω στην κουζίνα και συναντιέμαι με δυο γνωστά μάτια, τα αγαπημένα μου μάτια.
"Θα αργήσεις" λέει με βραχνή φωνή, ακούγεται κουρασμένος και βρωμάει αλκοόλ, πάλι ξενύχτησε... Τον προσπερνάω ενοχλημένη και κλείνω την πόρτα πίσω μου βιαστικά. Το σχολείο είναι το μοναδικό μέρος που μπορώ να ξεφύγω από αυτόν, δυστυχώς τώρα ούτε το σχολείο δεν θα είναι ένα μέρος διαφυγής για μένα.

Οι μέρες μου έχουν γίνει αδιάφορες όταν δεν έχω κανέναν δίπλα μου. Πλέον κρατάω μια ουδέτερη στάση σε όλα. Δεν ξέρω αν φταίει η μοναξιά, ο χωρισμός ή ο πατέρας μου. Μάλλον φταίνε λίγο όλα.

Ο καιρός έχει χαλάσει σήμερα και δυστυχώς για μένα η στάση δεν είναι και κοντά. Βάζω τα ακούστηκα στα αυτιά μου και ψηλώνω την μουσική σχεδόν στο τέρμα, ξέρω ότι η μουσική με κάνει να θυμηθώ.

Ο Kai ήταν το αγόρι μου επι 2 χρόνια, είμασταν από εκείνα τα γνωστά και σπαστικά ζευγάρια του σχολείου. Ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε να ανοιχτώ και μου έμαθε να στέκομαι γερά στα πόδια. Ήταν το στήριγμα μου σε όλα, σχεδιάζαμε να πάμε και στην ίδια σχολή, το είχαμε προχωρήσει πολύ. Αλλά μάλλον καλύτερα που τελείωσε τώρα.

Το λεωφορείο σταματάει μπροστά μου, μπαίνω μέσα με σκυμμένο κεφάλι για να μην δει κανείς τα χάλια μου αλλά και να αποφύγω τις ερώτησης. Πρώτη φορά μπαίνω στο λεωφορείο μετά από 2 χρόνια. Η απαίσια μυρωδιά του λεωφορείου χτυπάει τα ρουθούνια μου.

Κοιτάω γύρω μου να βρω κάποια κενή θέση αλλά παντού ή θα κάθεται κάποιος ή θα υπάρχει κάποια τσάντα και το πίσω μέρος του λεωφορείου με τρομάζει. Συνήθως εκεί αράζουν τα θορυβώδη παιδιά, απορώ που την βρίσκουν την όρεξη πρωί πρωί. Βρίσκω μια πισινή θέση δίπλα από μια ενοχλητική παρέα, η αλλιώς την ενοχλητική παρέα του σχολείου μου. Πάντα έβρισκαν να σχολιάσουν κάτι πάνω μου όποτε δεν θα εκπλαγώ αν τώρα πεταχτεί καμία Anna να μου χειροτερέψει κι άλλο την μέρα.

"Melanie άκουσα ότι χώρισες με τον Kai" γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω προς μεγάλη μου έκπληξη την Anna να με κοιτάει με μπιτσιστικο βλέμμα. Πφ τι σας έλεγα? Ταυτόχρονα όλα τα παιδιά από την δίπλα παρέα σταματάνε να φωνάζουν και με κοιτάνε. Κάποιοι γελούν αθόρυβα, άλλοι ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

"Ναι" απαντώ αληθινά και μονολεκτικά για να μην τραβήξουν την συζήτηση, οι ψίθυροι τους δυναμώνουν όσο περνάνε τα λεπτά κάτι το οποίο με τρελαίνει.

"Σίγουρα θα την βαρέθηκε... τώρα είναι μόνη... η Emily είναι καλύτερη..." οι φωνές τους δυναμώνουν χωρίς πλέον να τους νοιάζει ότι βρίσκομαι δίπλα, ψηλώνω την μουσική και περνώ μια βαθιά ανάσα για να με ηρεμήσω.

Το λεωφορείο σταματάει μπροστά από το σχολείο. Όλοι ξεκινάνε να τρέχουν και να σπρώχνουν για να βγουν πρώτοι έξω. Κατεβαίνω και συναντιέμαι με την ψηλή και γκρίζα καγκελόπορτα του λυκείου μου.

Στην σκέψη ότι θα δω το πρόσωπο του με τρελαίνει, περνάω την καγκελόπορτα και ήδη νιώθω πολλά βλέμματα από διαφορά σημεία του σχολείου στραμμένα πάνω μου. Ε βέβαια δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο.

Κατεβάζω το κεφάλι μου και προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι απαρατήρητη. Ήδη έχω τραβήξει πολλά βλέμματα και τα παιδιά του λεωφορείου θα το κάνουν ακόμα χειρότερο.

Συνεχίζω την διαδρομή μου με σκυμμένο το κεφάλι όταν συγκρούομαι με κάποιον, μουρμουρίζω ένα "συγνώμη" και σηκώνω το κεφάλι μου ελαφρά να δω ποιος είναι. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και νιώθω το κεφάλι μου απότομα να βαραίνει. Ο Kai με προσπερνάει σπρώχνοντας με στον ώμο ενοχλημένος. Έπρεπε να πέσω συγκεκριμένα σε αυτόν ρε φίλε?

Τα δάκρυα μου για πολλοστή φορά αυτές τις μέρες κάνουν την εμφάνιση τους. Αλλά δεν κάνω καν προσπάθεια για να τα σταματήσω, τα μάτια μου ήδη τσούζουν από το πολύ τρίψιμο. Καλύτερα να τα αφήσω να στεγνώσουν μόνα τους.

"Ο έρωτας δεν υπάρχει Melanie, χάνεις τον χρόνο σου να κλαις για κάτι το οποίο δεν είναι υπαρκτό" σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τα μάτια του, μετά από τόσα χρόνια μου μίλησε και γιατί τώρα?

"Ο έρωτας υπάρχει Lucas"