Does Love Even Exist?

13

Το χέρι του συναντάει το μπούτι μου και η καυτή ανάσα του χτυπάει τον λαιμό μου. Οι κίνησης του γίνονται πιο αργές όσο πλησιάζει στην περιοχή μου. Πλέον αφήνει υγρά φιλιά στον λαιμό μου.
Προσπαθώ να αντισταθώ αλλά το χέρι του βρίσκει τρόπο να μπει μέσα στο εσώρουχο μου, τι κάνω?

"Nick" του λέω με κοφτές ανάσες και τον σπρώχνω από πάνω μου. Εκείνος με κοιτάει με αναμμένο βλέμμα. Γνωριζόμαστε ένα μήνα και το μόνο που κάνουμε είναι σεξ. Βάζω την ζακέτα μου και σηκώνομαι να φύγω αλλά εκείνος με αρπάζει από το χέρι.

"Μην φύγεις, δεν θα κάνω κάτι, στο υπόσχομαι" συνέχεια τα ίδια ακούω από εκείνον και κάθε φορά με απογοητεύει ακόμα περισσότερο. Πρέπει επιτέλους να το κάνω.

"Τελειώσαμε Nick" του λέω και τον αφήνω μόνο του στο δωμάτιο. Η μυρωδιά του χόρτου μου χτυπάει τα ρουθούνια. Πρέπει να τον βρω. Είναι σίγουρα εδώ, όλοι ήρθαν στο πάρτι της Emily. Σπρώχνω όποιον βρω μπροστά μου, μερικοί με βρίζουν άλλοι απλά με κοιτούν παράξενα. Δεν με νοιάζει, νιώθω ότι πνίγομαι ανάμεσα σε τόσο κόσμο, πρέπει να χαλαρώσω και υπάρχει μόνο ένας τρόπος και μόνο εκείνος τον έχει.

Δεν είναι πουθενά, δεν μπορεί να μην ήρθε είμαι σίγουρη είδα την Sia κάπου. Τα βήματα μου γίνονται πιο βιαστικά, δεν είναι προφανώς εδώ. Ίσως είναι στα δωμάτια. Ανεβαίνω τις σκάλες και ανοίγω μια μια τις πόρτες. Δυστυχώς οι περισσότερες πόρτες που άνοιξα μου άφησαν τραύμα. Μένει μια τελευταία πόρτα, όσο θέλω να τον βρω εκεί μέσα τόσο πολύ με αγχώνει πως θα τον βρω.

Ανοίγω την πόρτα και κοιτάω μέσα, άδειο. Ξεφυσάω ανακουφισμένη. Τουλάχιστον γλίτωσα άλλο ένα τραύμα. Μπαίνω μέσα στο μπάνιο και κάθομαι στο καπάκι της τουαλέτας. Ποσό όμορφα περνάω στα πάρτι..

Κοιτάω την κουρτίνα της μπανιέρας η οποία είναι κλειστή. Ορκίζομαι κάτι άκουσα εκεί μέσα. Σηκώνομαι με αργές κίνησης και ακουμπάω την άκρη της κουρτίνας κάπως δειλά. Δεν το βρίσκω αδύνατο να κρύβει κανέναν κροκόδειλο εδώ μέσα η Emily. Πριν προλάβω να ανοίξω την κουρτίνα κάποιος από πίσω της με προλαβαίνει.

Κοιτάω εκείνον και μετά την μελαχρινή δίπλα του. Σταυρώνω τα χέρια μου και ξεφυσάω απογοητευμένη. Φυσικά και δεν νιώθει τίποτα για καμία. Ότι κάνει είναι για διασκέδαση και εγώ πίστεψα ότι μπορούσα να τον αλλάξω. ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΗΛΙΘΙΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.

"Κοπέλια, ενοχλείς" λέει η μελαχρινή μασώντας με εκνευριστικό τρόπο την τσίχλα της. Τα μάτια μου βουρκώνουν όσο κοιτάω τα μάτια του. Μάλλον δεν κατάφερα να σου αλλάξω γνώμη, κέρδισες Lucas.

"Σε έψαχνα" του λέω χαμηλόφωνα, ποιο το νόημα τώρα? Γυρνάω την πλάτη μου σε εκείνον αηδιασμένη και φεύγω. Να μην ενοχλώ κιόλας.

Μάλλον ήρθε η ώρα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι πια στην ζωή μου. Μετά από ένα μήνα με άλλον ακόμα τον σκέφτομαι. Αυτό θα πρέπει να αλλάξει και σύντομα.

Βγαίνω έξω από το σπίτι και κοιτάω εκνευρισμένη την βροχή, δεν έχω κανέναν να με πάει σπίτι. Κάθομαι σε ένα παγκάκι. Η βροχή δυναμώνει και δεν βλέπω κανένα ταξί να περνάει τέτοια ώρα.

"Melanie" μένω ακίνητη να κοιτάω την βροχή που χτυπάει τον δρόμο με δύναμη. Κάθεται σιωπηλός δίπλα μου και βγάζει το μπουφάν του, το ακουμπάει στους ώμους μου και βάζει την κουκούλα στο κεφάλι μου. Συνεχίζω ακίνητη να κοιτάω τον δρόμο. Δεν έχω όρεξη να τον ξανά δω να με κοιτάει με αυτά τα μάτια γεμάτα ελπίδες.

"Με έψαχνες?" Λέει με βραχνή φωνή την οποία αμέσως καθαρίζει.

"Ξεχνά το" του απαντάω κρύα. Το χέρι του ακουμπάει το δικό μου και το φέρνει κοντά του. Αρνούμαι να κινηθώ. Δεν πρέπει να φανώ αδύναμη μπροστά του για ακόμα μια φορά. Πέρνει μια βαθιά ανάσα και μπερδεύει τα δάχτυλα μας στα ενωμένα χέρια μας. Δεν κάνω κάτι όμως να τον σταματήσω.

"Νόμιζα ότι δεν ήθελες να με ξανά δεις" αυτήν την φορά γυρνάω να δω το πρόσωπο του. Είναι τόσο δύσκολο να του πω πως πραγματικά νιώθω. Το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να τον κρατήσω κοντά μου και να μην τον ξανά αφήσω. Χωρίζω τα χέρια μας και τον αγκαλιάζω. Εκείνος ξαφνιάζεται αλλά αμέσως ανταποδίδει.