Does Love Even Exist?

28

Οι τοίχοι γύρω μου έρχονται πιο κοντά στο σώμα μου όσο νιώθω ότι το οξυγόνο του δωματίου λιγοστεύει. Πρέπει να ανοίξω το παράθυρο. Σηκώνομαι από την γωνίτσα μου με δυσκολία και ανοίγω το παράθυρο. Ο κρύος αέρας στεγνώνει τα δάκρυα μου όμως το οξυγόνο δεν αυξάνεται, νιώθω την καρδιά μου να χάνει χτύπους και την φασαρία από τον έξω κόσμο να δυναμώνει. Τι συμβαίνει με μένα?

Πέφτω πάλι πίσω στο πάτωμα και προσπαθώ να πάρω όσες περισσότερες ανάσες είναι δυνατό. Τα χάπια φταίνε πείρα πολλά σήμερα. Πρέπει να ζητήσω βοήθεια πριν είναι αργά, κοιτάω την πόρτα στην άλλη άκρη του δωματίου όμως δεν έχω καμία αντοχή να σηκωθώ. Η πόρτα ανοίγει εκεί που νόμιζα ότι θα πεθάνω, αλλά οι ελπίδες μου εξαφανίζονται όταν βλέπω το νεκρικό πρόσωπο του Lucas. Δεν τον έχω ξανά δει ποτέ έτσι.

"Νόμιζα ότι ήσουν κάτι περισσότερο από μια καλή κοπέλα στο σεξ στα πάρτι Melanie" κλείνω τα μάτια μου και τα αυτιά μου και προσπαθώ να σταματήσω τα λόγια του να ακούγονται συνεχώς στο κεφάλι μου. Τα βήματα του ακούγονται όλο και πιο δυνατά όσο με πλησιάζει. Τα βήματα του σε συνδυασμό με τα λόγια του και την έλλειψη οξυγόνου τρελαίνουν το κεφάλι μου, τώρα έχω και πονοκέφαλο. Θέλω να φωνάξω τόσο πολύ για βοήθεια αλλά χωρίς οξυγόνο δεν μου βγαίνει τίποτα.

"Δεν έχεις να πεις τίποτα Ε? Όπως νόμιζα" λέει όσο στέκεται ακριβώς από πάνω μου, γιατί δεν με βοηθάει? Ανοίγω τα μάτια μου με όση δύναμη μου έχει απομείνει και τον κοιτάω, δεν βλέπει τα δάκρυα μου? Είναι τόσο προφανές ότι δεν είμαι καλά.

"Σου αξίζει αυτό, εσύ το έκανες στον εαυτό σου εγώ σου είπα να τα σταματήσεις" λέει με το νεκρικό πρόσωπο του και φεύγει από το δωμάτιο κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω του. Περνώ επιτέλους μια βαθιά ανάσα και στηρίζω το κεφάλι μου πίσω στον τοίχο. Ποτέ δεν ξανά περνώ τόσα χάπια, μπορούσα να πεθάνω, εκείνον δεν τον ένοιαξε καν. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και μου είπε σου αξίζει να πεθάνεις. Κοιτάω το σακουλάκι με τα χάπια και το πετάω στο συρτάρι του κομοδίνου. Πρέπει να κάνω μπάνιο σε μια ώρα φεύγουμε για ένα μουσείο.