Ölmek İçin Doğduk

Zorba

Vedat tek kelime bile etmeden gecenin bir yarısı son sürat arabayı sürüyordu.

Mila konuşabilirdi.Neler olduğunu,nereye gittiklerini sorabilirdi.Ama susmayı tercih etmişti.

Bulunduğu durumdan kurtulmak için iki yol vardı.

Birincisi ardına bile bakmadan kaçmak, ikincisi başından beri kaçtığı durum,ölüm.

Aslında birinci yolun sonu da buna çıktığı çok anlaşılırdı.Buna rağmen susuyordu ve birazda olsa nereye kadar gidebilirim diye merak ediyordu.

Bugün her yer sessizdi.Her şey sessizdi.Girdikleri her yola sessizlik hakimdi.Mila da bu sessizliğe eşlik ediyordu.

"Neden?"

Mila bozulan sessizlikte önce irkildi.Zifiri karanlıktan gözlerini çekti ve cümlenin devamını getirmesi için Vedat'a baktı.

"Neden sen Mila?"

Mila bu soruyla ilk defa karşılaşmıyordu.Kendi bedenini,kendi ruhunu her ölümle yüz yüze bulduktan sonra kendisine sorduğu soruydu bu.

Tek bildiği şey; yaşananlar kendisinin suçlu değil,Vedat'ın bencil biri olduğunu düşünmesiydi.

Gözünden bir damla yaş süzülerek cevap verdi.

"Neden beni ilk gün öldürmedin?"

Vedat bencildi.Mila'yı ilk denildiğinde öldürmesi gerekiyordu.Bunu yapmaması Mila için iyilik değil,Vedat için işlenmemiş bir günahtı.

Vedat böyle bir soru bekliyordu.Sadece şaşırdığı,şu an bu soruyu kendisine sormasıydı.

Bunu duyunca frene bastı.Artık soluklanması gerekiyordu.Mila'nın gözlerine bakmalıydı ama bunu yapamazdı.

Ciyaklayan fren yağmurlu toprakta arabanın sertçe durmasına neden oldu.Aynı,sorunun sertliği gibi...

Mila'yla göz göze gelmemek için dışarıya baktı.Havadan akan damlanın toprağa düşüşünü gözleriyle takip etti.

Mila inatla,ıslanan toprağa bakan Vedat'a kızarmış gözlerini dikerek konuşmasını sürdürdü.

"Belki de ilk gün beni öldürseydin hiç bunları yaşamazdım.Sende yaşamazdın.Neden yapmadın, koskoca bir yıl? Hala beni öldürebilirsin."

Mila ilk defa bu kadar açık konuşuyor, kafasında tekrarladığı soruları ilk defa dışa vuruyordu.

Vedat gözlerini dışardan çekti.Ne kadar göz teması kurmak istemese de Mila'ya döndü.Gözlerinin içine baktı ve Mila'nın duymayı beklediği cevabı verdi.Duymayı beklediği ama asla duymayı tahmin edemeyeceği sözleri...

"Bunu kendime yapamazdım.Böyle büyük bir günahı artık sırtlanamazdım."

Biliyordu.Başka açıklaması olamazdı.Başka türlü bir açıklama yapamazdı.Ne kadar bu iki cümle canını yakmış olsa da yanılmadı,yanılmamıştı.