Ölmek İçin Doğduk

Bir şeyler

Adamlar cesetleri çıkarırken bende çıkış kapısına yöneldim.

"Kerem hadi!"

Kerem kapıyı açtı.Akif arabamı buraya getirtmişti.Dışarı çıkınca Kerem'e baktım.

"Sen sür benim dikişim acıyor."

Anahtarı Kerem'e fırlatıp öne oturdum.Kerem de şoför koltuğuna yerleşip arabayı çalıştırdı.

"Dedemin evine gidiyoruz."

"Tamam efendim."

"Söyle."

"Efendim?"

"Bir şey diyeceksin demiyorsun söyle artık."

Biraz durdu.

"Ziya Bey ikinizin arasında bu olaylar yaşanırken sizin onun torunu olduğunu bilmiyor muydu?"

Biliyordum.Bu soruyu sorması gerekiyordu çünkü.

"Hayır.Kimse bilmiyordu.Bende bilmiyordum."

Yolun devamında şarkı bize eşlik etti.Bir kaç parça Dedublüman dinledikten sonra Ziya'nın evine vardık.

"Ben burada bekliyorum efendim."

Kapımı açan Ziya'nın adamına selam verip arabadan indim.

"Ziya Bey arka bahçedeler."

Kafa salladım ve çalan telefonumu açtım.

"Alo!"

"Nerdesin Mila?"

Vera sorunca gergin bir soruya dönüşüyor.

Bana eşlik eden adamdan biraz uzaklaştım.

"Babanızın evindeyim."

"Bir şey mi oldu?"

"Hayır şimdi geldim.Tolia'daydım."

"Haber vermeni söylemiştim."

"Yanıma Kerem'i aldım."

"Kerem kim?"

"Adamın."

"Tamam,ben alırım seni."

"Arabam var."

"Ben alırım dedim!"

Ne kadar tatlı ya,kapattı!

Arka bahçeye geçmeden Kerem'in yanına geri döndüm.

"Kerem..."

Kerem beni görünce sigarasını söndürdü.

"...beni annem alacak sen beni..."

Ay bir garipsedim.

"...sen benim arabamı al eve götür.Hatta oğlunun yanına uğra.Akşam nöbetinde getirirsin arabamı."

"Emin misiniz efendim?"

"Hangi konuda?"

"Akşam mı geleyim?"

"Yarın da gelebilirsin.Kabul etmezsin diye söylemedim."

Kerem kafa sallayıp gülümsedi.

"Akşam gelirim."

Arabadan çantamı aldım ve tekrar bana eşlik eden adamla arka bahçeye girdim.

Ziya beni görünce ayağa kalktı.

"Günaydın kızım,hoş geldin."

"Günaydın."

Tam oturacakken kaşlarını kaldırdı.