"Bunu kendime yapamazdım.Böyle büyük bir günahı artık sırtlanamazdım."
Biliyordu.Başka açıklaması olamazdı.Başka türlü bir açıklama yapamazdı.Ne kadar bu iki cümle canını yakmış olsada yanılmadı,yanılmamıştı.
Mila Vedat'ın direkt gözleriyle kurduğu...
Ben arabayı sürerken Zümra'da yanımda yolu seyrediyordu.Hiç konuşmuyorduk ama bu sefer gerçeklerden kaçamayacağımı biliyordum.Sadece süreyi uzatıyordum.Kim bilir belki kaza yaparız?
Şaka şaka.
Ama ciddi anlamda ne yapacağımı bilmiyorum.Uyduracak bir yalanım yok.Yalanlarımı yalanlarla örtemem artık.Belki de inanmaz bana.Belki de arkadaş olmak istemez artık.Biraz düşündüğümde hayatıma geri dönmemi sağlayan, daha doğrusu insan olduğumu hatırlatan kişiydi o.
Sanırım gerçeklerden bahsetme vaktim geldi.
Arabada ilerlerken Zümra'nın dinlemesini istediğim bir şarkıyı açtım.Benim için anlamı çok büyük olan şarkı...
Geçen sene o eve taşındıktan sonra, olaylar başladığında tesadüfen dinlemiştim bu şarkıyı.O kadar uyuyor ki yaşadıklarımla.Yanlışlıkla mı oldu, yoksa bu bir kader mi? diyordu şarkıda.Bu benim asla aklımdan çıkmayan bir soru.
Dinlerken bir damla yaş süzülmüştü gözlerimden. Unutmaya çalışıp unutamadığım şeyler yeniden canlanıyordu zihnimde.Sonra birkaç damla daha süzüldü yanağımdan.Çok geçmeden hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
Arabayı kenara çektim,böyle kullanamazdım.
Zümra'nın da gözleri bir anda dolmuştu.Neden ağladığımı bilmemesine rağmen şarkıyı kapatıp bana ağlamaklı gözlerle sarıldı.Nedenini bilmeden sıkıca sarılıyordu.Yalan söylediğimi bilmesine rağmen.
Bir süre öyle kaldık,ağlamam azalmıştı.Sanki buna ihtiyacım vardı.Uzun süredir kimseye sarılmıyordum.
Sarılmak bence bir istek değil,benim için hep ihtiyaç oldu.
Yavaşça ayrıldık.Zümra sordu.
"Mila,neyin var?"
Hıçkırıklarım devam ediyordu.
"Zümra ben yalan söyledim.Herkese yalan söyledim."
Zümra hiçbir şey demeden beni dinliyordu.Konu buraya geldiğimde söylediğim yalanlar değil,kendime söyleyemediğim gerçekler.Yoksa iki günlük insanlara söylediğim yalanlar bu kadar üzmez beni.
"Her konuda yalan söyledim."
"Tamam anlat,çözelim beraber."
"Zümra bu öyle bir şey değil."
"Tamam önemli değil.Beraber çözeriz.Hadi çalıştır arabayı gidelim.Ama bu sefer benim istediğim şarkıyı açalım."
Ne yani? Anlat diye zorlamayacak mı?
Hıçkırarak gülümsedim ve arabayı tekrardan çalıştırıp sürmeye başladım.Tekrar susmuştuk ve eve gelmeyi bekliyorduk.
Bir kaç şarkı sonrası eve vardık.Evin dış kapısındaki demir kapıyı açıp ilk önce bahçeye girdik.Zümra'ya baktım.
"Evde kimse yok."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
