Yangının Külleri

7. Bölüm.

Bölüm şarkısı,

"Cem adrian, kül."

"Bir tarafım melek, bir tarafım şeytan. Peki ben kimdim?"

Şeytan yılan gibi gövdesini göstererek gözlerini bana çevirdi, sırıtarak bana doğru adımladı. Elinde ki hançeri aynaya geçirdi. Ayna bölünmedi, vücudum bölündü, bir parça lavabonun tezgahının içinde tuzla buz olurken diğer parçam aynanın içinde kalmıştı.

Yaşadığım ânın hiç bir şekilde betimleyebilicek bir dili yoktu. Görmemem gerekenleri görmüş, zihnimde gerçekleşmeyecek olayları hoşuma gidercesine düşünüp izlemiştim.  Zihnimin içi fragman diye fısıldadı sessizce, fragman neydi? yaşadığım olayın yükü omuzlarımda zar zor durdurken, omuzlarımdan aşağıya bir yük yavaşça bileğimi sararak indi.  Harelerimi yerinden fırlayacakmış gibi gözlerine bakarken, heyecan ve korku bedenimi sarılmış benliğimi tüketiyordu.

"Neden kapıyı kilitliyorsun?" Sesinde ki tınıda öfkesi uzaklaşmış, yüzüme bakıyordu. Omuz silkerek odaya geçtim ve çekmecenin üzerinde duran ilacı alıp paketinden çıkarıp ağzıma attım.

"Napıyorsun sen, Peri?" Diye sordu sakince, cevap vermedim.

Pencere'nin yanına gidip açtığımda, burnuma dolan havayla derin nefes alıp dışarıya baktım. Karşımda ki evin balkonun da ki Leyla'yla kesişti gözlerim. Öfke saçan gözleri karanlıktan bile seçilirken, benim tepkilerimi izliyor hareket dâhi etmiyordu. Yavaşça arkama dönüp ona baktım, elleri cebinde bir şekilde beni izliyordu.

"Git hadi, nişanlın seni bekliyor" Yüzüne sanki balyoz geçirmişim de gözlerini kısarak baktı, yüzüme.

"Benim seni merak edip buraya gelmem hata, haklısın."

Ellerini cebinden çıkarıp odadan çıktığında kapıyı sertçe kapattı, arkamı dönüp pencereden dışarıya baktığımda öfke saçan gözler değil, sırıtan yüz ifadesiyle karşılaşmıştım. Bakışlarımı inatla üzerinden çekmezken  Zargo, yaktığı sigaranın dumanını
havaya üfleyerek zile bastı. O an yerin dibine girmiş gibi hissetiren duygu içimi yıkıp geçerken, şaşkınlığım tüm yüzümü ele geçirmişti.  Leyla sırıtarak içeriye girdi, balkonun kapısını ve perdesini kapattıktan sonra ortadan kayboldu.  Yere çöktü şeytan sakince, dur durak bilmeyen ağlama duygusu içini kapladı. Ayaklarını kendine çekip duvarın kenarına çöktü, ne hissedeceğini bilmez halde ağlamaya başladı.

Pencereyi es geçip perdeyi kapatıp içeriye girdim, dolaba ilerleyip içinden eşofman ile sweatimi alıp bornuzu çıkarıp giyindim, saçlarımı tepeden toplarken bakışlarım pencereye kaydı. 

Ne olmasını bekliyordun ki? yanına gelip seni uyutacağını falan mı, avanak.

Belki?

"Aynen ondan" Homurdanarak yatağa uzanıp yorganı üzerime çektim.

Olayların üst üste gelmesinden, canım o kadar sıkılıyordu ki.  Her şey aksatarak hayatıma devam etme aşamasına girmiştim resmen.  Okulu bi kaç gündür aksatıyordum, istemediğim durumlara maruz kalıyordum.  Bu kadar kalabalıktan hoşlanmazken  bir sürü insanın arasına dahil olmuştum.

Gözlerimi kapattım, derin nefes alıp kolumu yastığın altına soktum. 

.

"Sana diyorum ki bak ben sana atakta bulanacağım zaman kendini sağa dola doğru savuracaksın."  Abim, net bir dille beni uyarırken dudağımı büzüp kafamı salladım. 

Yumruk yaptığı elini bana doğru savururken yan tarafa doğru zıpladım, ani hareketim dengemin kaybolmasını sağlarken kendi etrafımda dönerek yere düştüm.