Yangının Külleri

13.Bölüm.

Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen küllerim 🌼

"Bunca kalabalığın arasında nasıl tek başıma kalabilmiştim?"

Bölüm şarkısı;

Eskitilmiş Yaz ~ Geceler şimdi

Buraya en sevdiğiniz, sizin için en özel şarkıları bırakabilirsiniz <3

İYİ OKUMALAR..

Hissetiklerim koca bir hiçe dönüşmüş elimden kayıp gidiyordu.

Şu yaşıma kadar yaşadığım tek korku karanlık ve ateşten başka hiç bir şey değildi, ateş karanlığa aydınlık olurken, karanlıkta koyuluğu ile onu ele geçirip ışığını kapatabiliyordu.

Gözlerime sarılı olan bez parçası karanlığa şahit olmamı sağlarken, sandalyenin arkasından bağlamış ellerimde işin sonunda ne yaparsam yapayım bir iş elde edemeyeceğimi gösteriyordu. İpleri zorlayan bileklerim artık gücünü dermanını kaybetmiş ipin bıraktığı kesiklerle sızısını koruyordu.  Tozlar burnuma doluştuğunda rutubet  kokusu burnumun direğini sızlattı, homurdandım.

"Sonunda karşılaşabildik, Perikız."   Gür ses olduğum ortamda yankı yaparak kulağıma döndüğünde kaşlarımı çattım.  Duyduğum ses korkuyu kenara bırakarak öfkeyi eline aldığında oturduğum yerde debelenip bağlı olan bileklerimi zorladım. 

"Şerefsiz." Diye tısladım dişlerimin arasından, gözlerimde ki örtüden nerede olduğunu göremiyor sesin geldiği yönlere doğru başımı hareket ettiriyordum.

"Yakışıyor mu o güzel ağzına küfür etmek?" Alaycıl sesi beynimin içinde yankılandı, derin bir nefes alıp debelenmeyi bıraktım. " Açın gözlerini."  Dediğinde  hissettiğim üperti ile hareketlerimi dondurdum.

Gözlerimin önünden kayıp giden kırmızı bez parçası bacaklarıma düşerken kafamı kaldırıp karşıya baktım.

Siyah takımın içinde oldukça resmi bir insan gibi gözüküyordu, beyaz saç telleri siyahlarıyla birlikte tezat uydururken saçlarını geriye yatırmış yüzünde yarım ağız sırıtması ile bana bakıyordu.

"Şimdi yüz yüze konuşalım da biraz anlaşalım."  Kenarda ki sandalyeyi alıp tam karşıma koyduğunda, sandalyeye oturup bana baktı. " Görüşmeyeli baya büyümüşşün, büyümüşşün ama hala küçüksün de. " Dediğinde kaşlarımı sabit bir ifade ile çatarak tepkisiz bir şekilde onu izliyordum.

Acaba farkındalar mıydı? Seslenseler ses veremeyecektim, çağırsalar yanlarına gidemeyecektim. Zargo geliyorum deyip gittiğinde gelmemişti, belki o kadar umursamıyordu.

"İstediğini elde edememek nasıl bir duygu Hasan Çetin?" Diye kaşlarımı kaldırırak sordum.
Bozguna uğrayan ifadesi ile yüzüme bakarken sırıttım,yüzünün aldığı ifade hoşuma gitmişti.

"İstediğim her şeyi elde ettim." Dediğinde bakışlarında ki kararlık kendinden emindi.

"Emniyet'in koltuğuna geçmeyi beceremedin." Dedim sırıtarak.

Emniyetin koltuğuna geçememişti çünkü hâla o koltuk için ideal bir insan değildi, insanların alt safalarda bulundurup kendinin zirvede olacağını planlamıştı.

Olay şuydu;

O yangından sonra benim hiç bir şey öğrenmeyeceğimi biliyordu ama Zargo'nun beni bulabileceğine pek ihtimal verememişti.   Zargo ve Emir hayatıma girdikten sonra çoğu raylar yerine oturmuş bundan sonra ki yolda da hem onların ipucuları ile hemde kendi tespitlerim ile kendimde bir şeyler öğrenmeye çalışmıştım.