Herşey, Ayça'nın sadece hava almak için çıktığı zaman olmuştu. Sadece hava almak için çıktığı bahçede kaçırılarak, kendini bambaşka bir yerde, yanında dört kişiyle bulmuştu Ayça.
Nereden bilebilirdi ki bu dört kişiyle arasında olan bağın geçmişe da...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_____________________
Karanlık beni adeta içine çekmek için kapkara sis bulutlarını üstüme salarken, bir katilin iğrenç nefesini ensemde hissediyordum. Kasıklarımdan mideme, oradan ağzıma doğru nükseden bir sıvı vardı.
Lakin dudaklarım ve ağzım birbirine öyle bir kilitlenmişti ki bu sıvıyı tükürmek, midemden atmak çok zordu.
Kalbim, içimde ki kasvetin hala içimde bir yerlerde olduğunu, dağılmadığınıhaykırırcasına atarken, kemiklerim sızlıyor, kaburgalarım, kalbimin yaptığı basınçtan dolayı ağrıyordu.
Kirpiklerim birbirine adeta Japon yapıştırıcı yardımıyla yapıştırılmış misali açılmıyordu. Göz kapaklarım ise açılmak için can atıyor, titriyordu.
Kulaklarım sanki bir suyun altındaymışım gibi uğulduyordu. Beynim uyuşturucu almış gibiydi.
Midemdeki sıvı boğazıma nüksederken , ağzımı, dudaklarımı açmam için bana adeta yalvarıyordu.
Yaşadıklarım beynime domino taşı gibi dizilince herşeyi anlamıştım.
En son kaçırılmıştım!
Lanet olsun!
İyi de ben neredeydim?
Bilincim açıktı, lakin gözlerim açılmamak için direniyor, dudaklarım aralanmıyordu. Kulaklarımın uğultusu sis bulutlarının dağılması misali dağılırken, etrafaki sesleri duymaya başlamıştım.
Kolumu birinin dürtmesiyle inledim.
"Hey, iyi misin?" dedi ince bir ses. Vücudum tepki vermiyordu. Tek tepki veren yerim kulaklarımın ve kaşlarımdı. "Beni duyuyorsan kaşlarını çat," dedi aynı ince ses. Yavaşça kaşlarımı çattım.
"Ayça, ben Elçin, beni tanıdın mı?" dedi ince ses fısıltıyla.
