Herşey, Ayça'nın sadece hava almak için çıktığı zaman olmuştu. Sadece hava almak için çıktığı bahçede kaçırılarak, kendini bambaşka bir yerde, yanında dört kişiyle bulmuştu Ayça.
Nereden bilebilirdi ki bu dört kişiyle arasında olan bağın geçmişe da...
Bölüm şarkısı; Sezen aksu: Yetinmeyi bilir misin? Model: Yalnızlık senfonisi
Keyifli okumalar efendim! ....... Bölüm 5: Yalnızlık senfonisi
Yalnızlık, kara sis bulutlarınıetrafıma sarmış, benim ışığa hasretimi gidermeye yardımcı olan mumlarımı teker teker söndürmüştü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat acımasızdı. Bunu en iyi bilenlerden biri, en iyi buna tanık olanlardan biride bendim. Ben ne zaman, 'herşey yoluna giriyor' desem diğer günü, hatta bir iki saat sonrası yerin dibini boyluyordum. Hayat her zaman insanı en can alıcı noktasından vurur, sonrasında sanki hiçbir şey olmamış gibi devam ederdi.
Hatta bazen hayat öyle şeyler ile karşımıza çıkardı ki, biz bile tıkanır kalırdık olanlar karşısında. En güçlü insanı bile, en ufak bir sözde, gerçekle yıkabilirdi hayat. Öyle acımasızdı bu dünya hayatı.
Kendimi bu yaşıma kadar hep korudum, kolladım. Ailemi hatırlamıyordum. Aslında 10 yaşımdan öncesi bende yoktu, zihnim silmişti sanki 10 yaşımdan sonraki yaşlarımı. Babaanneme hep neden hatırlamadığımı sorunca; ailenle bir kaza geçirdin ve sende bir travma geçirip, o kötü ve güzel anlarını sildin zihninden derdi.
Bunlarda mı yalandı yoksa?
Neden beni büyüten annemle babamı hatırlamıyordum?
Asıl soru; ben kimdim?
Babaannem bana hiç yalan söylemezdi ki, peki neden üvey olduğumu söylememişti? Kaldıramam sandığı için miydi?
Hayır, hayır. Bu bir sebep değildi. Babaannem, eğer hayattayken söyleseydi bu kadar yıkılmazdım. Yıkılsam bile sırtımı yaslayacağım, sığınacağım bir dal olurdu. Şimdi kimsem yoktu, tektim. Öğrendiğim gerçek beni içine çekip, ruhumu parçalamıştı. Asıl kötülüğü şimdi bana yapmıştı.
O robotik sese inanmamam lazımdı belkide ama bu oyunun sadece doğrular üzerine olduğunu biliyordum.
O öğrendiğim gerçekle kendimi ağlamamak için kasmıştım. Gözümden düşen yaşı hemen silip, başımı dik tutmuş ve oradan sessizce ayrılmıştım. Ama içimde öyle büyük bir fırtına vardı ki kalbimi paramparça ediyordu sanki.
