Unicode - 44

12K 906 230
                                    

ဘုရားကျောင်း အလယ် လေဟာပြင် ကွင်းပြင်သို့ ထွက်လိုက်သည့် အချိန်တွင် အေးစက်သော လေက အာကာဟိန်းထက် မျက်နှာအား ဆီးကြို တိုက်ခတ်လိုက်သည်။ နင်းမိထားသော မြက်ခင်းပြင်တွင် ရွက်ကြွေ တချို့ ရှိနေသည်။ ရွက်ကြွေတို့က ရင့်သော အဝါ၊ နုသော အဝါ၊ အရောင်စုံ။ ကွင်းပြင် ဗဟို၌ ရှင်သန် ကြီးထွားနေသော အမျိုးအမည် မသိနိုင်သည့် သစ်ပင်အိုကြီးဆီမှ လာခြင်း ဖြစ်သည်။

အမိုး မပါသည့် ကွင်းပြင် ဖြစ်တာမို့ စင်္ကြံတစ်လျှောက် မြူငွေ့ပါးပါးဖြင့် အုပ်ဆိုင်းနေလေသည်။ ကောင်းကင် တစ်ခုလုံးက အနီရောင် တိမ်တို့ဖြင့် ပြိုလုလုဆဲ ဖြစ်သည်။

အာကာဟိန်းထက် အနားတွင် မေ Scarlett ရှိနေသည်။ မဟုတ်သေး။ သူမ အနားမှာ သူ ရပ်နေတာပဲ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်ကြားမှာ ရှိသင့်သော အကွာအဝေးထက် ပိုပြီး နီးကပ်သွားအောင် တိုးဝင်သူမှာ သူသာ ဖြစ်သည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ယခုလည်း သူမ ဘေးမှာ အာကာဟိန်းထက် ရှိနေပြန်သည်။

"အစောပိုင်းက မင်း လုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်ကို ကိုယ် မျှော်လင့်မထားခဲ့ဘူး၊ ဒီလို သတ္တိ ရှိတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ချနိုင်ခဲ့တာ ကိုယ် မင်းအတွက် ဝမ်းသာပါတယ်"

မေ Scarlett အာကာဟိန်းထက်ကို အပြုံးဖြင့် ငဲ့ကြည့်လာသည်။

သူမ ဝတ်ထားဆဲ ဖြစ်သော သတို့သမီး ဂါဝန်၏ အနားစွန်းတို့မှာ မြက်ခင်းပြင်တွင် ပုံကျလျက် ရှိသည်။ နှင်း ကျနေသော မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းပေါ် လိပ်ပြာတွေ အနားယူနေသည့် မြင်ကွင်း တစ်ခုနှင့်ပင် ဆင်တူနေတော့၏။

"စကား တစ်ခွန်း ရှိခဲ့တယ်၊ အခြား လူကို ပန်း ပေးတဲ့အခါ အရင်ဆုံး ကိုယ့်လက်မှာ ပန်းရနံ့တွေ ကျန်ရစ်သတဲ့၊ ဒါဟာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာပဲ မဟုတ်လား"

ဒီလို စကားမျိုး သူမဆီမှ အာကာဟိန်းထက် မျှော်လင့်မထား။ သူ အံ့သြသွားသည်။ အနည်းဆုံး ရင်ထဲ ကမ္ဘာ ပျက်နေမည် ဟု ထင်ထားခဲ့တာ။ ယခုတော့ တည်ငြိမ်နေပါ့လား။

ရင့်ကျက်သွားသည် ဟု ပြောရမလား။

ဟန်ဆောင်ထားသည် ဟု ဆိုရမလား။

SUN { Season 1 }Where stories live. Discover now