Αισθήματα

r a n d o m

Αδυνατώ να θυμηθώ πως μοιάζει η ευτυχία.

Μακροσκελής και μακρόσυρτη η επιθυμία αυτή, που περιορίζεται σε ένα μπουκαλάκι επώδυνα μικρό τυλιγμένο με άγχος και δάκρυα εξαιτίας τούτου, που ποτέ δε χύθηκαν.
Ένα παράλογο κόλλημα συγκαλύπτει την ανυπόφορη αρρυθμία, ταχυπαλμία, που με εναν τρόπο, παραμένει εξίσου ράθυμη. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου που σφυροκοπούν με απραξία, σχεδόν αδιαφορία. Ζηλεύω. Θα ήθελα να γευστώ κι εγώ λίγους πόθους, λίγα όνειρα, λίγο από όσα επιτυγχάνουν οι υπόλοιποι - τα δικά μου όνειρα -, αλλά η φοβία παραμένει συνεργός μου και με αποτρέπει από οτιδήποτε ριψοκίνδυνα όμορφο. Με προειδοποιεί πως τα όμορφα έχουν τελειωσει κι οι δυσκολίες έπονται• προτιμώ να μην την ακούω πάντα• με μαλώνει και με τιμωρεί με κρίσεις, συνήθως πανικού• καμιά φορά δεν ξεσπώ, αλλά εξαρτάται από τα άστρα και τη μοίρα -πίστη μου, θρησκεία, για να αποφύγω/ ξεφύγω την ζωσα παράνοια-.
Ίσως, δεν είμαι κι απολυτα σίγουρη, να αισθάνομαι και σαν την Εύα, μικρή άλλωστε έκανα παρασπονδίες, αλλά ο πατέρας μου κάπως έβρισκε τον τρόπο και με τσάκωνε - το ίδιο φαίνεται να κάνει και τώρα η ζωή, χωρίς να χρωστάω σ'αυτήν ( απαξιωτικά ) τίποτα.

Αναμασημένη τροφή - που ανάμνηση μένει- για δυστυχισμένες έγκλειστες πριγκίπισσες • με αυτήν τρέφομαι, - παράλληλα και τις ελπίδες μου - κι ευελπιστώ πως είναι ένα κακό όνειρο, που σύντομα θα λάβει τέλος, για να καταφέρω να αναπνεύσω λειτουργικά.