Αισθήματα

Σε κοινή θέα

Άφησα το σώμα μου σε κοινή θέα. Γυμνή, δίχως αναστολές και φόβους, δίχως τίποτα να με καλύπτει.
Ίσως, να ήταν η πρώτη εκείνη φορά, που το σώμα μου δεν επηρεαζόταν από τις κακόβουλες σκέψεις μου. Άλλωστε, δεν φρόντισα, μα ούτε προνόησα να το καλύψω.

Το βράδυ όμως, με τον ερχομό της νύχτας, η υγρασία περόνιαζε τα σωθικά μου. Τα χέρια μου στέκονταν ανίκανα να καλύψουν την αχανή εκείνη έκταση με τις ανίατες πληγές. Καταμεσής, κυλιόμουν αιμόφυρτη απο χτυπήματα πισώπλατα, από γρατζουνιές βαθιές. Πληγές που γίνονται ολοφάνερες στης νύχτας τη γύμνια.

Δεν υπήρχε κανένα εύκαιρο πανί ή ρούχο να με σκεπάσει. Πλέον, σε κοινή θέα, δεν ήταν μονάχα η ύλη μου, αλλά οι αναμνήσεις κι οι εμπειρίες εκείνων των χρόνων.

Η φωνή μου, θορυβώδης για όλους εκείνους που συνηθίζουν να ουρλιάζουν. Αδιάφορη, για όλους εκείνους που συνηθίζουν να μιλούν.

Η μορφή, που αθόρυβα βρέθηκε και στάθηκε πάνω από το σώμα μου, φαινόταν γνώριμη κι οικεία. Εκείνο το βλέμμα της λύπησης, το είχα αντικρίσει ξανά στα μάτια ανθρώπων όμως. Σε μια στιγμή ντροπής, τα άκρα μου τυλίχτηκαν ως ένδειξη δυσφορίας της κατάστασης. Πάγωνα.

«Καλή μου, μη ντρέπεσαι, δεν είσαι γυμνή. Κοίταξε, στον καθρέπτη του προσωπείου μου, το πρόσωπο σου»