Αισθήματα

Έκπτωτος εαυτός

Κοιτάζω τα σύννεφα και αναρωτιέμαι, πότε ήταν η τελευταία φορα που τα μελέτησα.

Θυμάμαι νομίζω.

Ήταν, όταν ημασταν ακόμη μαζι.

Όταν ημουν ερωτευμένη.
Όταν με αγαπούσες.

Τίποτα περισσότερο, από μερικά αισθήματα.

Που πετούν, αιωρούνται κι ύστερα σαν πούπουλα π έ φ τ ο υ ν.

Απλά το βάρος τους δεν είναι παρόμοιο με εκείνο του φτερού.

Αισθάνονται σαν έναν άλυτο κόμπο στο λαιμό, σαν έναν πονοκέφαλο, σαν έναν αφόρητο πόνο. Σαν εσένα.

Δεν καταλαβαίνω, ωστοσο, πότε ερωτεύομαι.

Σάμπως και γίνεται πολλές φορές αυτό;

Φοβάμαι πως θα χασω την αυτοκυριαρχία μου.

Φοβάμαι πως θα τα δώσω ξανά όλα, χωρίς αντάλλαγμα.

Φοβάμαι πως θα πονέσω.

Φοβαμαι να νιώσω το οτιδήποτε.

Φοβάμαι που σκέφτομαι έτσι.

Τα πάντα χάνονται κι εσύ μένεις εκεί άθικτος.

Φοβάμαι,εαυτέ μου.
Φοβάμαι πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και δεν θα σε βρω εκεί.
Φοβάμαι πως θα με βρίσεις.
Φοβάμαι πως θα με εγκαταλείψεις κι εσύ, μίζερο και βαρετό εγώ μου.
Φοβάμαι που βρίσκομαι ακόμη εδώ, γεμάτη ακινησία, φόβο και στρες για το οτιδήποτε.

Και ακόμη αναζητώ κάποιον να με πιάσει, τώρα.
Τώρα που πέφτω.
Τώρα που όλα ξεθωριάζουν κι οι τοίχοι με πνίγουν.