Αισθήματα

Για Το Κενό, (part 2)

Νιώθω κενή, νιώθω άδεια, σαν να μην έχει μείνει τίποτα πλέον, σαν να έχουν τελειώσει τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα για να με γεμίσει, τίποτα για να με αδειάσει. Ένα γεμάτο άσπρο κενό.

Δεν υπάρχει πουθενά λίγο μαύρο, να εκφράσει τον προηγούμενο εαυτό μου, να εκφράσει ο,τι είχα ζήσει μέχρι χτες. Μόνο άσπρο, γεμάτο κενό, γεμάτο αέρα, άπειρο, ατελείωτο άσπρο κενό. Στεκούμενο με δυνάμεις που δε γνωρίζει ούτε το ίδιο από που προέρχονται κι από που κινούνται.

Όμορφο κενό, όμορφη παύση.

Βρίσκομαι σε αναμονή, σε κώμα, σε αδράνεια, σε κίνηση με αδυναμία να προχωρήσω. Δεν υπάρχει τίποτα μετά, τίποτα πριν.Είμαι γεμάτη από εμπειρίες, μα είμαι άσπρη. Τα άκρα μου ακόμη είναι λευκά, τα μαλλιά μου πάλευκα. Μόνο τα μάτια μου έχουν κρατήσει τη σπιρτάδα τους, αλλά ακόμη και σε αυτά υπάρχει έστω κι ελάχιστο άσπρο.

Δε χρειάζομαι τίποτε παραπάνω, είμαι γεμάτη με τις εμπειρίες των αποχρώσεων του άσπρου. Το κιτρινισμένο φως του φωτιστικού δίπλα από το γραφείο μου, που με έχει ακούσει να κλαίω και με έχει δει με άσπρα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου, έχει καταλάβει τις παύσεις, τα κενά μου, τις ατέλειες μου, το φόβο μου να γίνω μονότονη και πάλευκη.

Γράφω, χωρίς να ανασαίνω, δε μπορώ να αναπνεύσω, με πνίγει το δίκιο, το άσπρο και το κενό. Γράφω και προσεύχομαι για το μαύρο, έχοντας φορέσει το άσπρο φόρεμα και κρατώντας τη ψυχή μου για να μη μου μοιάσει.