Αισθήματα

Εθιστική συνήθεια

Αποφάσισα κάτι.

Να μη ζω πια για εσένα.

Και πράγματι, προσπαθώ.

Ξυπνάω κάθε πρωί και κουλουριάζομαι κάτω από το ζεστό, άνετο, διπλό μου πάπλωμα.

Όχι, δεν περιμένω να με αγκαλιάσεις.
Όχι, δεν περιμένω να μου δώσεις πρωινό φιλί.

Σηκώνομαι κι ανοίγω το παράθυρο με το κρύο να χτυπά βίαια το άσπρο πρόσωπο μου.

Όχι, δεν περιμένω να με αγγίξεις απαλά.
Όχι, δεν περιμένω να με τυλίξεις μέσα σου.

Τρωω πρωινό, βλέποντας τηλεόραση, γιατί ξέρεις, το τραπέζι είναι αρκετα άδειο, δε μ'αρέσει να κοιτώ το κενό.

Ή μήπως το έκανα τόσο καιρό;

Όχι, δεν περιμένω να αντικρίσω το βλέμμα σου.
Όχι, δεν περιμένω να ακούσω το γέλιο σου.

Ντύνομαι βιαστικά και παίρνω το αμάξι για τη δουλειά. Οι ώρες φαντάζουν βουνό εκεί.

Όχι, δεν περιμένω τηλεφώνημα σου.
Όχι, δεν περιμένω μήνυμά σου.

Είπα, να βγω με μία φίλη σήμερα. Θα πάμε σε ένα μπαρ.

Όχι, δεν περιμένω να εμφανιστείς εσύ, ακόμη κι αν το ανέβασα σε όλα τα μέσα δικτύωσης, αφού γνωρίζω πως θα το δεις, όχι δεν περιμένω να εμφανιστείς εσύ.
Όχι, δεν περιμένω να με κοιτάξεις.

Αποφάσισα να πιω λιγάκι παραπάνω. Να, κάποιοι ήδη μου την πέφτουν.

Όχι, δεν περιμένω να τσακωθείτε, επειδή μου τα ρίχνει και τρελαίνεσαι στην ιδέα.
Όχι, δεν περιμένω να με πάρεις αγκαλιά σε στυλ νύφης, να με βγάλεις από 'δω, να μας πας σπίτι μας.

Όχι, δεν σε περιμένω...

Εντάξει, σε περιμένω κι απόψε και στέκομαι εκεί, στη βεράντα μας -που άλλοτε πετούσες τα αποτσιγάρα-, να κοιτάζω τα φώτα του δρόμου μήπως και δω την όψη σου.

Μα, είναι αργά· κι η ώρα πέρασε κι αύριο έχω και δουλειά· κι έχω και μια ζωή να ζήσω.