Αισθήματα

Μόνη σε Δωμάτιο

Ορκίζομαι ότι το άσπρο δεν είναι τόσο άσχημο τελικά. Είναι το ίδιο με το λευκό. Λίγο διαφορετικό με το μπεζ. Το αντίθετο του μαύρου.

Αλλά, έτσι κι αλλιώς, όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Άλλωστε, πόσες φορές δεν σφετερίστηκες το μαύρο, για να είσαι συμβατικός και την επόμενη, ανακάλυψες ότι το μισείς;

*

Η μοναδική παρουσία στο δωμάτιο ήταν η δική μου. Οι τέσσερις κολοσσιαίοι τοίχοι του ολόλευκα μαύρου δωματίου με έπνιγαν αρκετά, για να νιώθω αδύναμη, αλλά είχα συνηθίσει την αίσθηση και την είχα καλύψει με εκείνη της αδιαφορίας. Δεν ήταν ένας οποιοδήποτε χώρος, ήταν ένα δωμάτιο γεμάτο μακρόστενους κρυστάλλινους καθρέπτες.

Παρατήρησα τον εαυτό μου, πολλές στιγμές, καθισμένη στο κέντρο του παγερού χώρου και με αφοσίωση στο σκοπό, ανακάλυψα πως το εγώ μου με παρατηρούσε εξίσου και με αντέγραφε.

Με κοίταξα.
Ταυτόχρονα, ένιωσα πολλά διαφορετικά βλέμματα να μου μαχαιρώνουν την πλάτη. Βλέμματα από τον ίδιο άνθρωπο, άλλοτε λύπησης, άλλοτε έχθρας, ίσως αγάπης, συνήθως αδιαφορίας.
Μα, ήμουν μόνη.

Μου μίλησα.
Την ίδια στιγμή, άκουσα διαφορετικές φωνές να επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια με τα δικά μου. Φωνές όμορφες, καλλίφωνες, φωνές άσχημες, φωνές που έσπαγαν στα μισά, φωνές με πυγμή, φωνές αδύναμες.
Μα, ήμουν μόνη.

Μου χαμογέλασα.
Ταυτόχρονα, μου χαμογέλασαν όλα τα απεικονιζόμενα είδωλα. Χαμογέλα αληθινά, χαμόγελα ψεύτικα, χαμόγελα ειρωνικά, χαμόγελα με θλίψη. Χαμόγελα που ταίριαζαν στο πρόσωπό μου, χαμόγελα που έμοιαζαν στο δικό μου.
Μα, ήμουν μόνη.

Με χτύπησα.
Παράλληλα, είδα την ίδια κίνηση να πραγματώνεται στους δέκα διαφορετικούς περίτεχνους καθρέπτες. Κι, είδα τη βία να αναπαριστάται μπροστά μου σαν καθημερινή πράξη που λάμβανε δράση στη ζωή μου, σα μια κοινότυπη αδιάφορη αξία.
Μα, ήμουν μόνη.

Ούρλιαξα.
Μα, η φωνή μου, αυτή τη φορά, γυρνούσε πίσω στον εαυτό μου. Η ηχώ γέμιζε το δωμάτιο, αλλά δεν υπήρχε ένδειξη της αυτής πράξης μου στους καθρέπτες. Ο αντίλαλος μου, μου έμοιαζε και ταυτιζόταν με τη φωνή μου, αλλά επαναλαμβανόταν δίχως σταματημό. Ένας ακαταμάχητα εκκωφαντικός θόρυβος τράνταζε την ύπαρξη μου σε μια προσπάθεια να με ξυπνήσει, όσο οι δέκα διαφορετικές παρουσίες μου παρατηρούσαν με ορθάνοιχτα μάτια μια σκηνή εξομολόγησης της αλήθειας. 

Δεν βρισκόμουν μόνη στο δωμάτιο, με συντρόφευαν οι διαφορετικοί μου εαυτοί και η τωρινή μου παρουσία, το συγκεκριμένο περίβλημα, αρνούνταν να αποχωριστεί το σώμα μου, για να φορέσω μια άλλη. Ήμουν παγιδευμένη σε μία ατέρμονη κατάσταση με τη δυσλειτουργία η φωνή μου να μην εισακούγεται, μα να επιστρέφει σε εμένα.