Αισθήματα

Ζητείται ελπίς

Σε παροτρύνω να κλάψεις.
Να κλάψεις μέχρι τα δάκρυα σου να μουσκέψουν όλο σου το είναι.
Μέχρι η καρδιά σου να μην σταματήσει να πάλλεται πιο γρήγορα από το συνηθισμένο.

Σε παροτρύνω να κλάψεις, γιατί είστε οι τυχεροί.
Όσοι μπορείτε να κλάψετε.

Που μπορείτε να εκφραστείτε, που έχετε κάτι να πείτε όταν οι λέξεις δε βγαίνουν από μέσα σας.

Είμαστε κι εμείς που δε μπορούμε να λυγίσουμε και πέφτουμε όλο και περισσότερο, σε μια ατέρμονη αιώρηση.

Είμαστε κι εμείς που τα κρατούμε όλα μέσα μας και ραγίζουμε τους εαυτούς μας.

Είμαστε κι εμείς που θέλουμε να κλάψουμε κι η αλμύρα σαν χείμαρρος δε βγαίνει.

Είμαστε κι εμείς, πολλοί, που νιώθουμε· κι απλά βυθιζόμαστε στο σκοτάδι, ξυπνώντας με την ίδια σκέψη και την ίδια ελπίδα.

Πως, αυτή η μέρα, είναι διαφορετική και πως θα τα καταφέρουμε.

Μα, πάντα κοιμόμαστε με την ίδια έννοια -πως δεν καταφέραμε να χτίσουμε ούτε λίγο από τα τείχη της ψυχής μας, πράξη αναγκαία, για να γίνουμε ανέγγιχτοι και σεβαστοί - και με το φόβο πως ίσως κι αύριο, σπάσουμε, αφού έχουμε ξεπεράσει οτιδήποτε πιστευτό.

Το ποτήρι ξεχειλίζει.