Αισθήματα

Καταστρέφομαι (part 1)

Προσπαθώ να φύγω από αυτόν τον κόσμο κι όλοι με πιέζουν, δίχως έλεος.

Το μόνο που ζήτησα από τους ανθρώπους μου, εσένα κι εμένα ήταν ηρεμία και κατανόηση. Μάλλον, χάσαμε και ξεχάσαμε τον ορισμό της λέξης.

Να θες να κλάψεις και να μη μπορείς.
Να πονάς και να μην εκφράζεσαι.
Να νιώθεις και να απογορεύεται.

Φωνές και δαίμονες, όλα ένα.
Φωτιά και νερό εξισορροπούνται.

Μόνο εγώ μένω μεταίωρη.

Κι όταν οι ωκεανοί -και σκέψου ποιοι μπορεί να είναι ωκεανοί- που συναντάς βαθιά μέσα μου, λυσσαίνουν και περιμένουν την τροφή τους, εγώ μπορώ να σε καταστρέψω.
Μόνο που σε αγαπάω για να σε καταστρέψω, οπότε κατεδαφίζομαι και διαβρώνομαι εγώ.

Πονάω.

Σα να προσπαθεί η ψυχή μου να ξεφύγει από εμένα.
Το πνεύμα μου έχει εγκαταλείψει προ πολλού, μόνο το άυλο σώμα μου έχει μείνει, που αρχίζει και ξεθωριάζει από την κούραση.
Τα μάτια μου, Θεέ μου, τα μάτια μου, στάζουν αλμύρα και κλαίνε ματωμένες ψυχές. Κλαίνε αίμα.

Κρίμα κι ήμουν τόσο νέα.

Αργά ή γρήγορα, περιμένω να με πάρει κάτι που δεν ορίζεται. Έμαθα να απαρνούμαι ένστικτα, αισθήσεις, αναμνήσεις κι εσένα.

Είμαι η προσωποποίηση του βάθους.
Σου μοιάζω για επιφάνεια, μα δες λίγο καλύτερα τις κινήσεις μου, τα μάτια μου και την κυνικότητα του.

Ας μετρήσω τους ανθρώπους που ήρθαν, είδαν κι έφυγαν σα να είμαι βιτρίνα σε ένα φτηνό κατάστημα. Που ήρθαν, είδαν και κορόιδεψαν σα να είμαι μικρό παιδί. Κι εκείνους που ήρθαν, είδαν κι έμειναν, γιατί μου έδωσαν μια ευκαιρία να αποδείξω ότι αξίζω.

Μου είπαν κατέστρεψε, ό,τι σε καταστρέφει.
Άρα, με καταστρέφω;

Μην προσπαθείς να με σώσεις.
Μην προσπαθείς, γλυκιέ μου, είμαι αυτοκαταστροφική.