Αισθήματα

Η δυναστεία του μίσους

Δεκαπέντε ολόκληρες στροφές γύρω από τον εαυτό σου για τους δεκαέξι μισοτελειωμένους εαυτούς σου.

Τις προάλλες, σου ήρθαν ξανά εκείνες οι σκέψεις, που συνοδευόνταν με μια απαράλλακτη ασφυξία, γύρισμα της κόρης των ματιών, φωνές να κατακλύζουν τον εσωτερικό σου κόσμο συνδυασμένες με την απόλυτη σιγή κι εξωτερική ηρεμία σου.

Θέλησες να κλάψεις, αλλά τελικά δάκρυσες, γιατί δεν αισθάνεσαι την ίδια πείνα κι όρεξη να ζήσεις. Οι προσπάθειες σου ήταν μάταιες, σχεδόν ανησυχητικές, αφού άρχισες να φέρνεις με ένα σιωπηλό νεογέννητο. Νοερά θυμάσαι τον εαυτό σου παλαιότερα κι αναπολείς και προτιμάς την πρότερη δυστυχία σου συγκριτικά με την τωρινή.

Αφήνεις τις μέρες να κυλούν και την παράσταση να επαναλαμβάνεται σαν επιτυχημένο θίασο, που λαμβάνει χώρο και χρόνο στο ίδιο μέρος. Μα, όπως κάθε τι σε αλλοιώνει, εσύ αλλοτριώθηκες από τον χαρακτήρα που σου αποδόθηκε. Ταυτισμένος με μια μορφή ομοίως ξένη, διατήρησες τη μιζέρια σου καλά κρυμμένη ως μοναδική σου φίλη.

Την άφησες να σε κερδίσει και τώρα είσαι δούλος της, υποκινεί τα νήματα στη ζωή σου κι εσυ ως πιόνι ακολουθείς. Σε κατέστησε εραστή της, μα εσύ δέχθηκες να γίνεις σύντροφος της. Το αποτέλεσμα που επέφερε ήταν μάταιο, άδοξο, ολοκληρωτικά ανήθικο.

Ο πρωταγωνιστής παραιτήθηκε, αλλά ο θίασος δεν τον είχε ανάγκη πλέον.