Αισθήματα

Πονεμένη Τέχνη

Τι εστί τέχνη;
Ποιος είσαι εσύ να την ορίσεις;

Το μόνο που γνωρίζω εγώ για εκείνη, είναι ότι καμία φορά μοιάζει σε εμάς τους ανθρώπους, γίνεται προσιτή κι ορατή ανάμεσα μας.

Καλλιεργείται ζώντας αιώνια μέσα μας και ξυπνώντας κάθε φορά που μοιάζουμε να πονάμε.
Ξυπνάει κάθε φορά, όταν οι φλέβες στο χέρι σου δεν είναι αρκετές για να καταστρέψεις, ξυπνάει όταν το κλάμα και τα δάκρυα δεν φτάνουν για να λυτρωθείς, ξυπνάει όταν κανένας θυμός ή φόβος δεν αρκεί για να ξεδώσεις. Ξυπνάει κάθε φορά που το εσύ σου, γίνεται υποχείριο του εγώ σου.

Η πονεμένη σου καρδιά δε θα αντέξει σε πολλά, όταν την βαραίνεις με του κόσμου τα πράγματα, δεκάδες ασήμαντα, ελάχιστες αξίες και πολλές πληροφορίες.

Μη βλασφημείς πιστεύοντας στα υπαρκτά ιδανικά, στην ουτοπία του μυαλού σου. Ξύπνα εσύ, και δες που εντοπίζεις αισθήματα, εικόνες κι ήχους. Ξύπνα εσύ, πριν την τέχνη. Ξύπνα και χειραγώγησε τη.

Γιατί τέχνη, δεν είμαι εγώ που ζω.
Γιατί τέχνη, δεν είσαι εσύ που προσπαθείς.
Γιατί τέχνη, δεν είμαι εγώ κι εσύ, ούτε το μαζί. Μόνο η αποστασιοποιημένη σου κρύα ψυχή.

Όταν βρεις τον άνθρωπο σου ή τον εαυτό σου, μόνο τότε θυμίζεις τέχνη.

Να θυμάσαι όμως, οι καλλιτέχνες πεθαίνουν, η τέχνη ζει.

[έχω αιώνες να ανεβάσω εδώ, ναι το ξέρω, συγγνώμη. Αλλά κυριολεκτικά δεν προλαβαίνω τι-πο-τα. Σας αγαπώ, ελπίζω να είστε καλά]