Αισθήματα

Πεθαίνω (part 3)

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, μην κλάψετε και μην θρηνήσετε για εμένα. Θέλω να είστε χαρούμενοι, περήφανοι. Θέλω να με έχετε στην ανάμνηση σας και να με θυμάστε μια φορά στο τόσο.

Να λέτε, είχα μια φίλη, κόρη, κολλητή, αδερφή, κοπέλα που την αγαπήσαμε με όλο μας το είναι.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, δε θέλω να φορέσετε μαύρα, παρόλο που είναι το μοναδικό χρώμα που φοράω εδώ και δύο χρόνια. Θέλω να φορέσετε άσπρα, ροζ, μπλε. Κάτι έντονο. Ένα χρώμα.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, στην άσπρη ταφόπλακα μου θέλω να μου φέρετε τριαντάφυλλα, όχι κόκκινα, δε μπορώ το κόκκινο πλέον, είναι το πάθος και σε μια άτονη και μίζερη ζωή σαν τούτη 'δω, δεν ταιριάζει. Φέρτε άσπρα, μπλε-ηλεκτρικ βαμμένα με σπρέι που θα ξεθωριάσουν σαν κι εμένα. Φέρτε κάτι που να με θυμίζει.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θέλω να με αφήσετε να ζήσω. Να είμαι πεθαμένη, αλλά ζωντανή κι όχι, ζωντανή αλλά πεθαμένη όπως τώρα. Δε με αντέχω να με βλέπω έτσι.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θέλω να συνεχίσετε να ακούτε μουσική, να κάνετε πάρτι, να διασκεδάζετε και να περνάτε έστω για λίγο καλά.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θέλω να ακούτε τις μουσικές που άκουγα πού και πού, για να καταλάβετε γιατί σήμαιναν πολλά για εμένα. Ίσως με συναντήσετε κάπου στα λόγια.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θέλω να πείτε σε όσους αγάπησα, με πόση δύναμη το έκανα. Πόσες φορές ερωτεύτηκα και πόσες άλλες μίσησα.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θα φροντίζω να έρχομαι δίπλα σας και σα φύσημα αέρα να παίρνω όλα τα προβλήματα. Θα φροντίσω για εσένα, για εμένα, για όλους εκείνους. Θα φροντίσω να εκπληρώσω τις υποσχέσεις μου.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, δε ξέρω πως και πότε, δε ξέρω εάν πρέπει να βιαστώ ή να ζήσω κάθε στιγμή διαφορετικά, θέλω να διαβάσετε αυτό εδώ στην συνοδεία μου, δε θέλω να το πω κηδεία μου, σα να είναι κάτι άσχημο. Μη λες πεθαίνω, απλά κοιμάμαι βαθιά.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, το σώμα μου μπορεί να είναι αναλώσιμο και να γίνεται πεταλούδα που κοιμάται στο σπίτι σου τα καλοκαίρια, μα η ψυχή μου, άτρωτος πολεμιστής, θα βρίσκεται για πάντα μέσα σου.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θα ξέρετε που να με συναντήσετε. Δεν θα είμαι χαμένη, μη μου γράψετε ηλικία, μην κλάψετε, μην αφήσετε τη μαμά να σπαράζει, μην αφήσετε το μπαμπά να φορέσει μαύρα και μην αφήσετε τον αδερφό μου μόνο, δε θα το αντέξει.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, δε θα με προλάβετε, θα έχω ήδη φύγει, ίσως με βρείτε κοντά σε θάλασσα να αγναντεύω τις φουρτούνες να σκάνε λίγο λίγο στην άμμο-τη ζωή μου με κλειστά μάτια.

Όταν ανέβω εκεί ψηλά, θα σας αγαπάω όλους, έναν έναν ξεχωριστά.

Αργοπεθαίνω, βλέποντας σας να προσπαθείτε να με κρατήσετε στη ζωή, είμαι μαραμένη τουλίπα, δεν έχω ρίζες.

Πεθαίνω, βλέποντας σας να παίζετε το παιχνίδι με τη μαργαρίτα, αφού για εμένα, το τελευταίο φύλλο του λουλουδιού, έλεγε πως δεν έχω χρόνο.

Γιατί, ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μερικούς ανθρώπους σαν κι εμένα, αλλά ο χρόνος δεν μετράει αντίστροφα για εκείνον. Φαύλος κύκλος η ζωή μου.