Acute Nostalgia

CHAPTER 7

WALKING CONTRADICTION

"Crisha," I heard Mark called but I chose to ignored him. I continue walking as if I didn't hear anything. It almost 3 days since the day I started to avoid Mark. I am afraid to deepen my feelings for him. It's look like it can be unrequited. Kaya hanggang maaga pa, kailangan ko na syang layuan. Nonetheless, avoiding him was like a suicidal. Nasanay na akong palagi s'yang nandito sa aking tabi. Kahit na sa maikling panahon lamang na ang aming pagsasama. . .may kung ano na sa loob ko na komportable sa kanya, at parang parusa ang layuan s'ya.  Kapag makakasalubong ko s'ya sa may cafeteria agad akong babalik sa aking pinanggalingan at hintayin s'yang makalabas. Kapag nakikita ko rin sa na pakalat-kalat sa school ground, maghahanap ako ng matataguan. Minsan rin na dumalaw siya sa room ko, ngunit buti na lang agad ko itong nakita kaya nakaliko agad ako at hinintay s'yang umalis. Ang tagal niya ngang umalis e, nag-bell ng lahat hindi pa rin  umaalis. 'Yan tuloy napagalitan pa ako ng professor namin dahil late daw akong pumasok. Tinanong pa ako ng mga kaklase ko kung saan daw ako nanggaling, kanina pa daw ako hinihintay ni Mark. Dagdag pa nila kesyo ang swerte ko daw. But they didn't know, it was a torture for me.

"Crisha." Napaigtad ako at napahinto sa paglalakad nang hawakan niya ang aking braso. Ngunit ng makabawi, nagkunwari akong nagulat sa kanyang presenya at nakangiti humarap dito. He still holding my arm.

"Oh, Mark! Ikaw pala," panimula ko.

"Kanina pa kita tinatawag ngunit dire-diretso ka lang sa paglakad. Nilalayuan mo ba ako, Crisha?" Napalunok ako sa tanong niya.

Nagkunwari akong natawa. "H-hindi ah! Bakit naman kita lalayuan? Hindi ko lang narinig 'yong tawag mo, pinaghinalaan muna agad ako ng ganyan," wika ko.

"You can't blame me. Ilang araw na kitang napapansin na parang lumalayo ka sa akin. Kapag pupunta ako sa room palaging sinasabi ng kaklase mo na lumabas ka raw. I waited for you, hindi ka agad bumabalik kahit na nag-ring na 'yong bell. Hindi ka naman gano'n e. I even saw entering the cafeteria yesterday while I'm talking to classmates. You're busy typing in your phone pero nang mapasulyap ka sa may mesa namin, nagmadali kang  tumalikod at naglakad palayo sa cafeteria. . ." Napalunok ako sa mga sinabi niya. Hindi ko aakalain na napansin niya pala iyon.

"M-may nakalimutan lang ako n'on. Nakalimutan ko 'yong wallet ko. . . Tama! 'Yong wallet ko. Kaya bumalik ako sa room namin," kinakabahan kong pagdadahilan. He look at me seriously. I am confident that he will buy my crap, but the next words he say made my knees soften like a jelly.

"I followed you. 'Yon rin ang una kong naisip kaya bumalik ka kaya sinundan kita para sana yayain kang sumabay sa aming kumain at ng hindi
ka na mapagod kakabalik. . . but I saw you running so fast made your wallet fell from your pocket. Now tell me, aren't you avoiding me?"

I turned my head sideways to avoid staring straight ahead of his eyes. I don't know what to say.

"Look at me and tell me that your not avoiding me," he retorted.

My eyes flickered and started to water. I am grateful that no one passes by on the pathway.

"Fine. I am avoiding you," I firmly said  but I felt the corner of my eyes heated.

"B-but why? May nagawa ba akong mali para layuan mo ako? O may nasabi akong masama kaya nilalayuan mo ako. Tell me," he groaned.

"Stop avoiding me please, it's hurt." His last words stamped in my mind. Ito 'yong naging dahilan kung bakit mas lalong nalito ako sa kanya. I was about to ask him, 'why it is hurt?' pero dumaan 'yong lalaking may bilog na salamin at kulay abo ang kanyang buhok. There, here we go again, the notorious emotionless face– Zachary Lothar Wolfgang.

I thought he was just passed by. But to my surprised, he stopped to our center that made our conversation interrupted.

Zachary Lothar Wolfgang looked at me with his neutral face. On the other hand, Mark darken his eyes. Ang dating, maliwanag nitong mukha ay dumilim nang makita si Zachary at gan'on din ang huli.