Zawgyi
အေဆာင္ေတာ္တစ္ခုလံုးတြင္ ဗ်ပ္ေစာင္းသံပ်ံ႕လြင့္လ်က္႐ွိ၏။
အိမ္ေ႐ွ႕စံရဲ႕အမိန္႔ဆန္တ့ဲ အက်ပ္ကိုင္မႈေၾကာင့္
တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္၊ သို႔မဟုတ္ႏွစ္ႀကိမ္ အိမ္ေ႐ွ႕စံထံ ခစားဝင္ရသည္။
"ဆြန္းငယ္.." ေပါင္ေပၚလွဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနသူက
တိုးသ့ဲစြာ ဆိုတယ္။
ဆြန္းမင္တစ္ေယာက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ဗ်ပ္ေစာင္းတီးခတ္ေနသည္ကုိ ရပ္မိသြားသည္။ အေဆာင္ထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိတာမလုိ႔ သူ႔ကိုေခၚျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမ့ဲ အိမ္ေ႐ွ႕စံက ဘာေၾကာင့္မ်ား
သူ႔ကို ဒီလိုေခၚရမွာလဲ။
"ကြၽန္ေတာ့ကို ေခၚတာလား အိမ္ေ႐ွ႕စံ?"
အိမ္ေ႐ွ႕စံက ျပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"အင္း။ ကုိယ္တစ္ဦးတည္းကသာ ေခၚခြင့္႐ွိတ့ဲနာမည္ေလ။
သေဘာက်လား...ဆြန္းငယ္။"
"သေဘာမက်ဘူးေျပာရင္ေရာ အိမ္ေ႐ွ႕စံက ဒီနာမည္ကို မေခၚဘဲ ေနမွာတ့ဲလား။"
အိမ္ေ႐ွ႕စံဟာ သိပ္ကိုဆိုးတ့ဲသူရယ္ပါ။
ပထမ..အနားမွာ ေခၚယူထားတယ္။
ေနာက္..ေခါင္းအံုးေတာ္အျဖစ္ အသားယူျပန္တယ္။
အခု..နာမတစ္ခုကိုေတာင္ သူ႔အပိုင္အျဖစ္ တံဆိပ္ခတ္ျပန္တယ္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြၽန္ေတာ့ဘဝထဲ စြက္ဖက္ဝင္ေရာက္ရပါသလဲ။
ခဏတာ ေမ့ေမာမိစဥ္မွာပဲ
ဝဲက်ေနတ့ဲ အျဖဴေရာင္ဆံႏြယ္အခ်ိဳ႕ကို လာေရာက္ေဆာ့ကစားေနျပန္ပါတယ္။
သစ္ေခါက္ဆိုးေဆး၊ ရြက္ေဆးကလြဲၿပီး ေဆးကူမ႐ွိတ့ဲေခတ္မွာ ဒီဆံႏြယ္ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား
ျဖဴေနရပါသလဲ။ အသက္အရြယ္အရလုိ႔ ရမယ္႐ွာရေအာင္လည္း ဆြန္းငယ္ဟာ ငယ္ငယ္ေလး ႐ွိေသးတာရယ္။
ထူးထူးျခားျခားဆို...တစ္ေခါင္းလံုးေဖြးေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ
ဆံပင္တစ္စုကသာ အျဖဴေရာင္သန္းေနတာ။
အိမ္ေ႐ွ႕စံရဲ႕စိတ္ကုိ ျမင္ေနသလိုပင္
ဆြန္းမင္က ေျဖလာသည္။
"ဒီဆံႏြယ္ျဖဴေတြက ေမြးရာပါ႐ွိေနခ့ဲတာ အိမ္ေ႐ွ႕စံ။
ေမေမေျပာတာေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုတ့ဲ။"
YOU ARE READING
The Portrait : King's Beloved • 황승
Fanfictionပန်းချီကားတစ်ချပ်။ ယင်းထဲမှာတော့ အဖြူရောင်ဆံနွယ်အချို့ပါရှိတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ အနီရောင်ဝတ်စုံလေးကို ကျော့ကျော့လေးဝတ်ကာ အဖြူရောင် ခေါင်ရမ်းငယ်ခင်းထဲမှာ လှပစွာ ရှိနေတယ်။ အဲဒီပန်းချီကားလေးရဲ့နောက်ကွယ်က ဇာတ်လမ်းလေးကတော့ ....
