Take Me To Church

Chapter 05

°°°05°°°

ANG DAPAT NA pagpapakamatay ni Jonathan ay naantala, dahil sa pagsulpot sa kanyang likuran ng lalaking nagpakilala bilang si Chogel, na ngayon ay kasama niya sa bahay nito at parehas na silang may tama dala ng matapang na alak na kanilang iniinom ngayon.

The scene in the cemetwry earlier has been a bit awkward. Napatulala na lang si Jonathan at walang nagawa nang hilahin siya ni Chogel palabas ng sementeryo at dinala nga siya sa bahay nito para mag inom. Minsan daw kasi alak lang ang kailangan natin para paalisin ang pansamantalang bugso ng damdamin.

Nakatukod ang siko sa lamesa at nakaunan sa sariling palad si Jonathan habang nakikinig kay Chogel.

Like most of people would advice to a suicidal person. Chogel says those words too that Jonathan already expected. Like, "hindi sagot ang pagpapakamatay sa kahit na anong problema." That, "everything will be alright, maybe not now, but soon." The famous line like, "You're not alone," "just be strong. Malalampasan mo rin 'yan." And, "please know that I'm here for you." "You are stronger than you think you are.. Just keep moving!"

Jonathan thought those words had no power over him anymore. Gasgas na gasgas na kasi ito. For Jonathan, the person who can understand him, is not yet born in the world to save him. But what happened inside him while listening to Chogel's overused advices, is something that he can't explain..

Ang sarap pala sa pakiramdam na may taong concern sa'yo at naniniwala sa kakayahan mo, kahit hindi ka pa niya lubusang kakilala. That was on his mind while still listening. Isang beses lang sila nagkita at nagkakilala ni Chogel pero ang concerns nito sa kanya ay para na siyang napaka-importante sa buhay nito. Kailan niya ba ito huling naramdaman－na may taong nagpapahalaga sa kanya? Ah, no'ng nabubuhay pa ang kanyang Mommy. Hindi kaya ipinadala siya ni Mommy para huwag kong maituloy ang pagpapakamatay ko? Kahit sa kabilang buhay, hindi pa rin ako pinapabayaan ni Mommy..

Patuloy pa rin si Chogel sa pagkwekwento sa mga pinagdaanan nito na sa kanyang palagay ay makapagbibigay inspirasyon kay Jonathan. "Minaliit ako ng mga tao sa paligid ko... hindi kasi ako nakapagtapos nang pag aaral. Kaya sabi ko sa sarili ko, noong nagkapagtrabaho ako ay gagawin ko ang lahat ng makakaya ko upang mapag aral ang kapatid ko. Hindi man ako nakapagtapos ng pag aaral, pero may pinatapos ako...'di ba. That's something that I can be proud of?.." Kumukumpas-kumpas pa ang kamay ni Chogel habang nagkwe-kwento ito, nang mapatigil siya dahil sa pagtulo ng luha sa mga mata ni Jonathan habang nakikinig ito sa kanya.

He hold Jonathan's shoulder, his eyes are full of sincerity . "Are you okay?"

Tumango muna si Jonathan bago sumagot. "Yeah.. why?"

Saka itinuro ni Chogel ang lumuluhang mga mata niya. Mukhang hindi napansin ni Jonathan na umiiyak na pala siya, dahil nagulat pa ito nang punasan ang basang mata niya.

"Sorry, naalala ko lang kasi si Mommy.."

Kinuha muna ni Chogel ang baso niyang may laman pang matapang na alak at napapaitan niya itong nilulon. "Ah, 'yong binisita mo sa simenteryo.."

"Ikaw? Ano naman ang ginagawa mo sa simenteryo?"

"I will visit my lolo.."

Sa narinig ay kumunot ang nuo ni Jonathan. "Will? That word is used for future tense.. Ibig sabihin－"

Si Chogel na ang tumapos sa sasabihin sana ni Jonathan. "Yes, papunta pa lang ako sa puntod ng lolo ko, pero napatigil ako dahil narinig kita. I usually didn't care about others drama in life. As what I've said. I also have my own drama in life. So.." Nagkibit balikat ito. "But what caught my attention is your voice. 'Cause it's sounds familiar. Kaya sinundan ko ang boses mo until I found out I was right. It's you.."