Part (1-2)
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
ஸ்டேஷனிலிருந்து
வீட்டிற்கு வந்தவன்...யார் முகத்தையும் நிமிர்ந்து பார்க்க தெம்பில்லாதவனாய்...போலீஸ் அடியின் காரணமாக தடுமாறிய படி தன் அறைக்குள் சென்றான்.
தன்னால் அனைவருக்கும்
வேதனை, அவமானம்..
வீண் அலைச்சல்...மற்றும்தன்னவளுக்கு தீராத துன்பத்தை கொடுத்து விட்டதை எண்ணி எண்ணி.. மனம் நொந்து போனான்.
அவன் அழவில்லை...
ஆனால் கண்களில் கண்ணீரும்
நிற்க வில்லை...உடம்பெல்லாம் வலி விண்விண் என்று தெறித்தது..
அவனுக்காக அவ்வளவு பேர் இருந்தும் அவளில்லாத அறையில் அனாதை போல உணர்ந்தான்...
அவளை💞 பார்க்க மனம் ஏங்கியது...
இந்த ராத்திரியை எப்படி கடக்க போகிறோம்... என்று நினைக்கவே கடினமாக இருந்தது..
அவள் கண் முன்னே...
அடி வாங்கியதை விட...
அவளை அந்த இடத்தில் கொண்டு வந்து நிற்க வைத்து விட்டோமே... என்ற வலியே அதிகம் இருந்தது.நிற்க கூட முடியாமல் வலியால் அவதிபட்டான்.
வெளியே ஏதோ குரல் கேட்டது....
ஏன்? முல்ல 💞 இந்த நேரத்துல வந்த...
சித்தி எவ்ளோ பதறி போய்
Phone பண்ணாங்க ....நாங்க எல்லாரும் ரொம்ப பயந்துட்டோம் தெரியுமா?
அவ்ளோ தூரம்
நடந்தா? வந்த...ம்ம்ம்...என்று
தலையசைத்து...அது இல்ல..க்கா... அவக..ள
உடனே பாக்கணும்னு தோணுச்சே தவிர..
வேற எதையும் யோசிக்கிற மன நிலைமையில நான் இல்ல...
என்று கன்னங்களில் வழிந்த நீரை துடைத்து கொண்டாள்.அதற்கு மேல் அங்கு நின்று பதில் சொல்ல அவளுக்கு பொறுமை இல்லை...
நான் அவகள பாத்துட்டு வரேன்..க்கா என்று அவர்களின் பதிலுக்கு காத்திராமல்...
தன் அறையை நோக்கி விரைந்தாள்.
லேசாக சாத்தி இருந்த கதவை தள்ளிய படி உள்ளே வந்தவள்.....