Patron Çocuğu

28.Bölüm|Tokat

Derin bir nefes aldım ve dönen kapıdan içeri Selim Bey'in asistanı olarak ofise girdim.

"Hoşgeldiniz Ahu Hanım."dedi ben girer girmez bilgisayarların kontrolünü yapan Selim Bey.

"Hoşbuldum Selim Bey, kusuruma bakmayın dün gelemedim."

"Haberinizi aldım."

Lafının hemen arkasından asansöre doğru yürüyen Selim Bey'i takip ettim.

"Ben sadece oturacak mıyım cidden?"

Asansörün önünde durduk. Bana döndü ve gülümsedi.

"Benim hakkımda bilmeniz gereken ve yanında yapmanız gereken her şey Cemre Hanımda mevcut. Ancak bir yıla yakındır Cemre hanım benim sekreterliğimi yaptığından mütevellit onu hâlâ sekreterim olarak kullanmaktan çekinmem. Siz buraya benim sekreterim olarak geliyorsunuz ancak sizi bu konumda işe alırken tek temennim Zifir'i ofiste tutmaktı."

Gülümsemesi yayıldı. Gözleri bir anlık arkama kaydığında gelen asansöre bindik ve kapıya doğru döndük.

"Ve sanırım başaracağım."

*

"Bu şirketi tam olarak anlayamadım Selim Bey. Ne yapıyorsunuz burada?"

Asansörden çıktık. Koridor sonundaki odalara doğru Selim Bey önde ben arkada yürürken sordum.

"Reklam çekimleri, dizaynları. Kısaca reklamcıyız."

Selim Bey'in cevabına kadar cam olan odaya gelmiştik.

Önde Selim Bey, arkasında ben odaya girip kapının hemen önünde bekledim.

"Çalışma masan bu eğer ihtiyaç duyarsan. Ama burda durmak veya durmamak senin elinde. Akşama kadar burda oturmana gerek yok. Takıl kafana göre."
Gülümsedim ve çalışma masama yaklaşıp ahşap masada elimi gezdirdim.

"Çalışma saatlerim?"

"Sabah 9 akşam 5 ideal. 12-1 arası öğlen aran."

Gülümsedim ve hafifçe başımı öne doğru eğdim. Selim Bey'de bana doğru hafifçe gülümseyip odadan çıktı. Şimdi yalnız kalmıştım.

Hafifçe rahat görünen koltuğa oturdum ve masamın arkasındaki manzaraya doğru dönüp aşağıda karınca gibi görünen insanlara baktım.

Burada tüm gün kitap okuyabilirdim.
Kapım tıkladığında daldığım o karınca misali insanlardan sıyrıldım ve kimin olduğuna bakmak için hafifçe geri gidip kapıya doğru döndüm.

"Buradasın." dedi Zifir çoktan içeri girmiş ve uzakta kapının önünde duruyorken.

Nefesimin sıklaşmasına engel olamadım.

"Seni bir tek burada görmeyeceğimi söylediler."

Yüzüne hafifçe bir sırıtış yerleşti.

"Belki de özleminden halüsinasyonlarıma sardın."

Oturduğum yerde kendimden emin bir şekilde yavaşça kalktım ve tekrar aynı şekilde ona doğru yürüdüm.

Gözlerimiz kenetliydi.
Aramızda hiç mesafe kalmayıncaya kadar ona yaklaştım. Pabuçlarımızın uçları birbirine değiyordu.

Sağ elimi yavaşça yanağına dayadım. Kafasını bana doğru eğdi. Gülümsememin solmasıyla ona attığım tokat eş vakitte gerçekleşti.

Tekrar ben🥰
Burada olmayı özlemişim,🤧💜