Piyanist-XIII-

16.GÖZLERİN,GÖZLERİM...

Yıldız vermeyi unutmayın ✨

Bir elden senin resmini tuttum
Diğerinde kalbinin parçalarını tuttum
Aşkım yeterli değil miydi?

🤍

Aynı gece Aden'den

Telefonu kapatmamla kafamın arkasında ki metalin soğukluğuda gitti. Hayal kırıklığı yaşadığım en baskın duygu olsada korkuyordumda. Ne yapacağımı bilmiyordum.

"Sana bunu yaşatmak istemezdim." Aşık olduğum adamın sesini duymak sadece midemi bulandırıyordu. Gözlerimden akan yaşları durduramıyordum.

Yaklaşık yirmi dakika önce Çınar'ın evine gelmiştik. Yanımdan kalkıp gittiğinde bir süredir başkasıyla görüştüğünden şüphelendiğim için odasını karıştırmıştım. Keşke ben kandırılıyor olsaydım ama can parçam kandırılıyordu. Bulduklarımdan sonra Ayza'yı aramıştım ama açmamıştı ikinci arayışımda ise Çınar kafama silah dayadığı için hiçbir şey söyleyememiştim.

"Neden?" Cevabını bilmek istediğim tek soru buydu. Alaz ve Çınar Ayza'nın ablasının yerini biliyordu ama ondan saklıyorlardı. Ayza'yı yıllarca takip etmişlerdi. Bir sürü fotoğraf bir sürü belge vardı. Benim canım tehlikedeydi ve ben hiçbir şey yapamıyordum.

"Gördüklerini unut." Dediğinde ona döndüm. Aşık olduğum adama baktım az önce kafama dayadığı silahı tutan eline baktım.

"Eğer konuşsaydım beni vuracak mıydın?"
Gözlerimden yaşlar akıyordu.

"Konuşmayacağını biliyordum." Birden elini uzatıp telefonumu aldı.
Kolumu tutup beni çekiştirmeye başladı.

"Çınar lütfen." Desemde beni dinlemiyordu. Bu tanıdığım adam değildi. Bunlar bana aşkla bakan gözler değildi. Beni sevdiğini söyleyen adam değildi.

Çınar dün gece beraber uyuduğumuz odaya gelmesiyle durdu.
Beni yatağa itip kapıyı kapattı. Duyduğum kilit sesiyle beni buraya kilitlediğini anladım.

"Çınar..." neredeyse fısıldamıştım. Kalkıp kapıya koştum vurmaya başladım.
"Çınar ne yapıyorsun? Beni burada tutamazsın." Bunu nasıl yapardı.
Kapıyı tekmelemeye başladım.
"Çınar! Lütfen çıkar beni." Ağlıyor,bağırıyor ve kapıya vuruyordum. Bana ne yapacaktı? O benim tanıdığım adam değildi.

Yorulup yere çöktüm. Sırtımı kapıya yasladım.

"Çınar beni hiç mi sevmedin?" Canım yanıyordu. Canımında canını yakacaklardı. Ben engel olamıyordum.

Ses yoktu,cevap yoktu. Pes ettim. Keşke Ayza'ya söyleseydim. Keşke öleceğimi bilsemde susmasaydım. Keşke en azından onu kurtarsaydım.

Çok sonra öğrendim,bizi kimse kurtaramazdı.

💔

Ayza'dan

Üzerimde ki ağırlığı hissediyordum. Isparta'nın soğuğuna meydan okurcasına çok sıcaktı. Dün gece Aden'le konuştuktan sonra yatağa geri dönüp yanına uzanmıştım. Bir süre onu izlemiştim ta ki kolunu belime sarana kadar. Kolu hala belime sarılıydı,söz verdiği gibi yanımdaydı. Gözlerimi yavaşça açtım. Onunda gözlerinin açık olduğunu görmemle bir an irkildim. Gözleri parlıyordu onu tanıdığımdan beri ilk kez yüzü bu kadar aydınlıktı.