Her şey ölümle başladı, aşkla varoldu.
Kardan kalbini kordan bir adama teslim etti.
Adam sadece intikam istedi.
Kadın aşk istedi.
Adam sadece ölüm istedi.
Kadın yaşamak istedi.
Adam sadece hissetmek istedi.
Kadın her zaman hissediyordu.
Bu hikayen...
"Bana hissettirdiklerini seviyorum, Sanki her şey mümkünmüş gibi, Sanki, yaşamaya değermiş gibi..." -Cahit Zarifoğlu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alaz'dan 15 Mayıs 2013
Yıkıyordum ama çıkmıyordu. Ellerimi kaynar suyun altında dakikalardır yıkıyordum. Bu lekelerden kurtulmalıydım. Hayatımın mahvolmasına hazır değildim. Daha çok erkendi.
"Korel!" Gelmişti işte, görecekti. Tekrar bağırmasıyla suyu kapattım. Ellerimi üzerime silip kendimi banyodan dışarı attım. Hızlıca salona gidip karşısında durdum. Elindeki bardağı kafasına dikti, her zaman ki gibi viski içiyordu. "Sana dediklerimi yaptın mı?"
"Yaptım," diyip karşısına oturdum. Yapmıştım bana ne dediyse hepsini. Kendimden nefret ediyordum.
"Aferin. Sonunda bir işe yaradın." Bardağını tekrar doldurup, içmeye devam etti. Sızana kadar içecekti. "Yollarımızı ayırmayı düşünmüştüm ama bu yaptığından sonra işime yararsın." Bana değilde kendine söylüyor gibiydi.
"Ben..." dedim sustum. Ne diyecektim ki, ne dersem diyeyim vazgeçmeyecekti.
"Ne sen? Tamamla."
"Ben, senin oğlunum." Kahkaha atmasıyla ona baktım. Bu adama baba demeye utanıyordum.
"Sen Yakut'un oğlusun, benim oğlum olamadın. Hiçbir zamanda olamayacaksın. Sana kanımdan başka bir şey vermedim, vermeyeceğimde."
"Yinede hayatımın içine sıçıp birde izlemeyi kaldıramazsın diye düşünmüştüm. Kabul etmesende oğlunum." Elindeki bardağı yere fırlatmasıyla tuzla buz oldu.
"Senin bir hayatın yok. Bir daha bana karşı çıkmayacaksın, sana ne dersem onu yapacaksın." Benim bir hayatım vardı. Onu gördüğümden beri bir hayatım olmasını istiyordum. Baba demeye utandığım bu adamın dediklerini yapmak istemiyordum.
"O da benimle aynı kaderi yaşıyor. Bana acımıyorsun ona acı," dedim. Bir gün biri çıkıp, ilk kez gördüğün kız için Hun'dan merhamet dileneceksin deseydi, ona hayatım boyunca gülmediğim kadar çok gülerdim.
"İşte bu yüzden benim oğlum değilsin. Git karşımdan." Bu günlük limitimi doldurmuştum. Yüzümü buruşturup ona arkamı döndüm. Tekrar banyoya girdiğimde kaynar suyu açtım.
Ellerimde hiçbir şey olmadığını görmemle yine aynı olayı yaşadığımı anlayıp suyu kapattım. Ellerimde kan yoktu. Ellerim temizdi, şimdilik.
