Piyanist-XIII-

2. ZEHİRLİ PAPATYA

İnstagram- carmenella.13

" Ademle Havva olabilirdik

Cennet olsaydı eğer

Hayatımın erkeği olabilirdin

Vurmasaydı gerçekler."

  Ölüm. Söylemesi ne kadar basitti. Anne ve babamız öldü hem de lanet bir trafik kazasıyla. Ölmek ne kadar basitti. Peki ya geride kalanlar, bizim için basit olmamıştı.

  Apartmandan çıkıp otobüs durağına gelmiştim.Fazla uzak bir mesafe değildi. Oturmuş, Aden'i bekliyordum. Aden çocukluk arkadaşımdı, onları kaybettikten sonra hayatımda değişmeyen tek şey. Her zaman beraberdik. Bale kursuna beraber yazılmıştık. Ben sadece annemin hayalini gerçekleştirmek için kaydolmuştum. Aden ise benim için. Farklı üniversitede farklı bölümlerdeydik. Aden dişini tırnağına takmış küçüklükten beri istediği hukuk bölümünü kazanmıştı. Bense psikolojiyi tercih etmiştim. Aden'i biraz daha beklemek zorundaydım. Sadece onu görebilmek için evden çıkmıştım. İlk kez gözlerime bakıp bir de iltifat etmişti. Ne yazık ki bunlara sevinemeden o kokuyu fark etmiştim. Belki de yanlış anlamıştım ya da bir yerlerini kesti.

  Düşüncelerimle boğuşurken Aden'in  buraya doğru yaklaştığını fark ettim. Siyah saçlarını sıkı bir at kuyruğu yapmış, üzerine benim gibi siyah bir tayt ve beyaz bir polar giymişti. Yanıma geldiğinde ayağa kalktım. Her zaman ki sarılma seansımız başladı. Kollarını beni boğarcasına etrafıma sardı. "Aden boğuluyorum." dediğimde bile geri çekilmeyip sadece güldü.

  "Günaydın kar tanem." Bu beni de güldürdü. Tenimin beyazlığından dolayı bana böyle seslenirdi.

  "Günaydın." Sonunda benden ayrıldığında gözlerindeki parlaklığı fark ettim,bugün fazlasıyla mutluydu benim aksime . O da bende ki durgunluğu fark etmişti. "Neyin var kar tanem?"  Yan komşumuzdan kötü kokular aldım diyemezdim. Hem sadece kuruntu yapmış olabilirdim. Tebessüm ettim.

  "Hiç pek uyuyamadım."  Konuyu dağıt Tusem, Aden bu numaraları yemez. Hoş geldin iç ses. "Asıl sana noldu ? Gözlerin parlıyor." Yüzünde kocaman bir gülümseme oldu. Başarmıştım.

  "Biriyle tanıştım.Çok, çok mükemmel biriyle."  Galiba bizlerin sorunu buydu. Birinden hoşlandığımızda bile onu mükemmel sanmak. Üzgünüm Aden kimse mükemmel değildir. En mükemmel sandığımız bile kusurlarla doludur. Buna ihtiyacımız vardı kusurlarımızı bile seven birine.

  "Ne zaman oldu bu?" Kızarmıştı sanki biraz.

  "Yaklaşık bir aydır konuşuyoruz. Sosyal medyadan tanıştık. Adı Çınar."  Bana neden bu kadar geç söylemişti ki. Tusem hala anlayamadın mı? Bizi kimse önemsemiyor. Kapa çeneni.

  "Bana neden söylemedin?" Bu onu üzmüş gibi oldu.

"Kar tanem biliyorsun beni emin olmadan söylemem." Sonra tekrar neşelendi. " İki gün sonra buluşacağız, çok heyecanlıyım." Ona trip atmak istesem de mutluluğunu görüp vazgeçtim.

"Mutluysan sıkıntı yok. Anlat bakalım nasıl biri?"

"Dur sana fotoğrafını göstereyim." Aden telefonunu çıkardığı sıra otobüs gelmişti. "Sonra göster otobüs geldi." dedim. " Tamam kurs çıkışı size gelirim."

  Otobüse binip arka tarafta ki boş yere oturdum. Aden ayakta kalmıştı. Yarım saat sonra inip kursa geldik. İki saatlik dersimiz vardı. Soyunma odasına geçip hazırlandık. Dersler çok yoğundu üç ay sonra gösterimiz vardı.