Piyanist-XIII-

18.O ZAMANLAR SEVDİĞİM ADAM

Yıldız vermeyi unutmayın ✨

Gitsem de her yerde biraz vardır
Hatırda zamansız bir plak
Bir otel kapısı, biraz istasyon
Vardır o seninle birlikte olmak
Buluşur çok uzaktan ellerimiz
Ve nasıl göz gözeyiz ansızın bir infilak.
                                            -Edip Cansever

☁️

6 Haziran 2018 Ayza'dan

Güneş gözlerimi yakıyordu. Kafamı geriye atıp,gözlerimi kapattım. Kesinlikle kış insanıydım. Bugün lisenin son günüydü yarın sınava girecektim. Alper'in kafasını dizlerime yaslamasıyla gözlerimi açıp ona baktım. Her zaman ki gibi hülyalı bakışlarıyla bana bakıyordu. Bakışlarıyla her kızı etkileyebilirdi. Kocaman ve güzel gülüşüylede etkileyebilirdi.
Bana bakarken birden yüzü düştü. Kafasını dizlerimden kaldırıp karşımda oturdu.

"Seninle konuşmam gereken bir şey var." Sabahtan beri içimde kötü bir his vardı.

"Konuşalım." Diyip bekledim. Bir süre gözlerini benim dışımda her yerde gezdirdi. Sanki söyleyeceği şeylerden sonra yüzüme nasıl bakacağını düşünüyordu.

"Seni seviyorum." Dediğinde şaşırdım. Alper'le neredeyse dört yıldır tanışıyorduk. Geçen yıl ilişkimiz başlamıştı ama her zaman arkadaş gibiydik. Bana ilk kez farklı bir duyguyla seni seviyorum diyor gibi gelmişti.

"Bende seni." Diyip gülümsedim. Elimi tutup avucumu çevirdi. Avucumda bir ağırlık hissettim. Alper elini kaldırdığında avucumda ki mavi misketi görüp gülümsedim.

"Gerçekten bunu sakladın mı?" Alper'le bu misket sayesinde tanışmıştık. Misketi tutup güneşe çevirdim içinde ki kar tanesi gözüküyordu.

"Gözlerinle aynı renk misketi bir daha asla bulamazdım." Elimi indirip ona döndüm. Alper iyi bir insandı,iyi bir arkadaştı,benim için iyi bir aileydi ama hiçbir zaman ona aşık olamamıştım. Bunun için bende bir sorun olduğunu düşündüğüm zamanlar oldu. O mükemmeldi ama ben değildim. Yaralıydım. Alper sürekli kanamamı durdurmaya çalışıyordu ama her seferinde başka bir yerden kanlar akıyordu.
"Ayza ben gidiyorum." Alper ilk kez bende bir yara açıyordu.

"Nereye?" Diye sordum.
Kafasını öne eğip bir süre öylece durdu.

"Babamla Almanya'ya gidiyorum." Kafasını kaldırıp yüzüme baktı. Tepkimi ölçmek istiyordu. Tepkisizdim çünkü hazırlıklıydım. Tabiki bir gün onuda kaybedecektim. Hep kaybederdim.

"Neden?" Sesim çok kısık çıksada duymuştu. Gerçekten neden herkes beni terk ediyordu.
Tanrım ben yalnız mı öleceğim?

"İş teklifi gelmiş. Hep beraber gidiyoruz,benim geleceğim için iyi bir fırsat."
Oturduğum yerden kalkıp Alper'e elimi uzattım. Ona uzattığım elimi fark edince tutup ayağa kalktı.
Karşı karşıyaydık. Misketi sol elimde sıktım.

"Son kez sarılmayacak mısın?" Diye sordum. Burukça gülümsedi. Kollarını belime sarıp bana sıkıca sarıldı. Bende ona sıkıca sarıldım.

"Bu bir veda değil." Dedi.

"Evet bu bir ayrılık." Yanağından öpüp geri çekilmek istedim ama beni bırakmadı.