Lilya, ailesiyle birlikte geçirdiği trafik kazasında yaşama tutunabilmiştir. Fakat iki yıl sonra bir hastane odasında gözlerini açabilmeyi başardığında kendisini bekleyen zorluklardan habersizdir. Hatırlaması gereken acı dolu geçmişi onu beklerken...
Yorum ve oylarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar:)
Şarkı: Sena Şener- Teni Tenime
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.BÖLÜM: "MASAL"
'O, benim kaderimin büyük bir parçası...'
Çırpınmaya başladım. Ne olduğunu anlamadan beni belimden saran güçlü el daha fazla sıkılaştı ve aniden havaya kaldırıp çalıların arasına çekti. Çığlık atmaya çalışsam da nafile. Duyan, imdadıma koşan olmayacaktı.
Burnuma çarpan o eşsiz kokuyla duraksadım. Bu toprağa karışmış yağmur kokusuydu. Kaderimin bir parçası olan, uyanmamı sağlayan o koku. Başımı çevirdiğimde beni çalıların arasına çeken o kişiyi gördüm. Masmavi gözlerini irice açmış, kaşlarını havaya kaldırmış, işaret parmağını da pembe dudaklarına götürmüştü. Bana sessiz olmam için işaret veriyordu. Beni çalıların arasına çeken Ares'ti. Ne olduğunu hâlâ anlayamamıştım ama sessiz kaldım. Bakışlarını çalının arkasından gelen ıslık sesinin sahibine çevirdi. Görmek için başımı kaldırmıştım ki Ares kolumdan tutup aşağıya çekiştirdi.
"Neler oluyor Ares?" dedim fısıltıyla. Islığın sahibi giderek bize yaklaşıyordu. Durdu, adımlarını kaldırımın yanındaki motora çevirdi.
"Hangi enayi bu saatte motorunu yolda bırakır ki?"
Bu ses Metin'e aitti. Gülmemek için alt dudağımı dişlediğimde kahkaha atmama ramak kalmışken büyük eller ağzımın üstüne kapandı. Ares yakalanmamamız için bizi bu şekilde saklamıştı. Ona baktığımda gözlerini devirdi. Dudaklarını kulağıma denk getirip sıcak nefesini üfledi. Titrek bir nefes çektim içime.
Metin'in uzaklaşan adım sesleriyle yerimizden kalktığımızda büyük eller de üzerimden uzaklaştı ve çalıların arasından geçip sokağa geçtik. Ben kaldırımda durdum, o ise kaldırımın aşağısında duran motorun yanına gitti. Üstünde duran kaskı alıp yanıma geldi. Kaldırımda durmama rağmen aramızdaki boy farkını kapatamamıştım.
"Enayi sen misin?" dedim boş bulunarak.
Kaşlarını çattı. "Merakını gidermişsin sanırım." sesindeki ima yüzüne de yansımıştı. Yüzüme sevimli olduğunu düşündüğüm gülümsememi yerleştirdim.
"Nereye gidiyoruz?" diye sorumu yönelttim konuyu değiştirmeye çalışarak. Cevap vermedi, onun yerine saçlarımı geriye atarak kaskı başımdan geçirdi. Tekrar çalıların arasına daldı ve bir çantayla geri döndü. Çantayı da sırtıma yerleştirdi. Başka kask göremeyince, "Sen al bu kaskı. Ben... istemiyorum." dedim.
