Lilya, ailesiyle birlikte geçirdiği trafik kazasında yaşama tutunabilmiştir. Fakat iki yıl sonra bir hastane odasında gözlerini açabilmeyi başardığında kendisini bekleyen zorluklardan habersizdir. Hatırlaması gereken acı dolu geçmişi onu beklerken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.BÖLÜM: "GEÇMİŞİN GÖLGESİ"
'Kendi kazdığım çukurun dibindeyim.'
Geçmişimize takılı kalmak veya geleceğimize odaklanmak. Hayatlarımızın ortasında durur sonra da bize seçenekler sunarlar. 'Geçmişe takılı kal senden hayatını alayım!' derler, 'Geleceğe odaklan ve sana güzel bir hayat sunayım!' diye devam ederler. Panik halinde ne yapacağımızı bilemeyiz. Yaşamak veya ölmek... Seçenekler arasında kaybolup gideriz. Ben Lilya, istemeden geçmişine mahkûm kalan bir kız. Geleceğini kurtarmak isteyen bir kız. Ben bu hikâyenin neresinde kalırım bilmiyorum. Yaşamaya devam edebilir miyim yoksa hiç tanımadığım bir adama hayatımı teslim edip ölür müyüm? Ya dibe çakılacaktım ya da "Ben yaşamak istiyorum!" diye haykıracaktım. Ve tek bildiğim yaşamak istediğimdi...
Dakikalar önce aramayı bıraktığım günlüğü düşünmeyi de bırakmak istiyordum. Oturma odamızdaki şöminenin önünde dizlerimi karnıma çekmiş dans eden alevleri izlerken şömine ateşinin mayıştırıcı sıcaklığı karşısında düşüncelerimle savaş halindeydim. Evin bakmadığımız yeri kalmamıştı fakat esrarengiz bir şekilde gündeme çıkan günlükten eser yoktu. Bulamayacağımızı anladığımda kendi kendime on dakika mola verdim. Birkaç dakikaya Volkan abiler de burada olacaklardı ve bu şekilde karşılarına çıkamazdım, kafamı toparlamam gerekiyordu.
"Tanrı aşkına neye benzediğini bile bilmediğimiz bir defteri arıyoruz saatlerdir!" dedi Eylül sitemli bir sesle. Daha önce baktığım konsolun kapaklarını açıp kitap ve defterleri karıştırmaya devam etti.
"Baktım ben..." diye mırıldandım, "Boşuna bakma, orada da yok."
"Bir günlük olsam nereye saklanırdım acaba?" Yüzüne gelen saçlarını geriye atıp yüzüme baktı. Omuzlarımı silktim.
"Sıkma canını Demir Yumruk'um. Bir şekilde bulacağız günlüğü. O göt lalesi kime bulaştığını bilmiyor." Rüzgar'ın alaylı sesi kulaklarıma dolduğunda dudaklarımda istemsiz bir gülümseme baş gösterdi.
"Annemlerin odasından bir şey çıkmadı mı?"
"Bakmadığımız yer kalmadı abi, günlük dediğin yastık altı yapılır. Baktım yoktu, annen yastık altı yapan biri değilmiş Lil!" Annemlerin odasına girmeye cesaretim yoktu bu yüzden Artemis ve Rüzgar odayı aramışlardı ve tabii ki sonuç elde var sıfır.
"İşte bu yüzden gece uyumadan önce yirmi sekize kadar saydığını biliyorum ikizim." dedi Poyraz, yanıma gelip benim gibi ateşin yanına çöktü.
"Günlüğümü mü okuyorsun lan?" dedi şok içinde Rüzgar, "Hem yirmi sekize kadar saymak uykumu getiriyor." Poyraz'ın yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu.
