Lilya, ailesiyle birlikte geçirdiği trafik kazasında yaşama tutunabilmiştir. Fakat iki yıl sonra bir hastane odasında gözlerini açabilmeyi başardığında kendisini bekleyen zorluklardan habersizdir. Hatırlaması gereken acı dolu geçmişi onu beklerken...
Merhaba. Yeni bir bölümle tekrar birlikteyiz. Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum deyip sizleri bölümle ve şarkılarla baş başa bırakıyorum. Seviliyorsunuz...
Okumaya başlamadan önce bir zambak bırakalım⚜️
Keyifli Okumalar:)
Şarkılar: Dolu Kadehi Ters Tut- Karanlık Kadebostany- Castle In The Snow
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.BÖLÜM: "GÖKYÜZÜ"
'Gülümsedi... Gülümsedim...'
Bir cümle, dört kelime, yirmi üç harf bir insanın canını nasıl bu kadar yakabilirdi?
Kulaklarımdaki uğultuyu bastıramıyordum. Çıplak ayaklarımla koridorda var gücümle koşuyor, insanların deliymişim gibi bakan bakışlarını aldırmıyordum. Bir çıkış, ışık arıyordum kendime. Nefes almak istiyordum.
Dakikalar sonra bahçede buldum kendimi. Temiz havayı içime çektim. Geniş bahçeye çok kısa bir göz gezdirdim; ağaçlar, çiçekler, banklar ve büyük mermer süs havuzu.
Herkesi telaşlandırdığımın farkındaydım fakat durmadım bahçenin içinde duran süs havuzuna koştum. Tenime değen birkaç damla yağmurla durdum ve başımı gökyüzüne çevirdim. Gülümsedim...
Acaba onlar da bana gülümsemişler miydi?
Başımı hafifçe sola doğru çevirdiğimde bana acıyan gözleri gördüm. Buna alışmak zorundasın artık. Buna alışmak zorundaydım çünkü koskoca dünyada yapayalnız kalmıştım.
Kulaklarımdaki uğultunun şiddeti giderek artıyordu. Ses beynimin içinde patlıyor, dudaklarımın arasında çığlığa döndürmemi istiyordu. Başımı tekrar gökyüzüne çevirdim. Ağlayamıyordum... Neden ağlayamıyorum? Neden çığlıklarımı gökyüzüne haykıramıyordum?
Kalbimde hiç geçmeyecekmiş gibi duran bir yanma vardı. Tenim buz kesmişti fakat içi kor alevdi.
Biri bu acıyı benden alsın lütfen...
Yağmur şiddetini arttırıyor, bense kollarımı açmış gökyüzüne gülümsüyordum. Ayaklarımda derman kalmamıştı, kendimi yere bırakmak istiyordum. Bacaklarımdaki güçsüzlüğe karşı koymadan öylece yere bıraktım kendimi. Belimde hissettiğim güçlü eller ıslak zeminle buluşmama izin vermeden yakalamıştı beni. Kime aitti bilmiyorum, zaten bilmekte istemiyordum. Kendimi karanlığa bıraktığım sırada Volkan abinin endişeyle bakan gözleriyle karşılaştım. Özlem duygusu yüzüme bir tokat gibi çarptı.
"Ailemiz... Sadece sen kaldın..." Yüzü gözlerimin önünde gölgelendi. Zihnim uyuşmaya başladığında gözlerimi açık tutmam için direnmedim.
