Lilya, ailesiyle birlikte geçirdiği trafik kazasında yaşama tutunabilmiştir. Fakat iki yıl sonra bir hastane odasında gözlerini açabilmeyi başardığında kendisini bekleyen zorluklardan habersizdir. Hatırlaması gereken acı dolu geçmişi onu beklerken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16.BÖLÜM: "YANINDA OLACAĞIM"
'Benim sadece sana ihtiyacım var.'
Ares'le son konuşmamızın üzerinden tam beş gün geçmişti. Onu defalarca kez aramama rağmen hiçbirine dönüş yapmamıştı. Poyraz'ı aradığımda evde olduğunu öğrenmiştim ve kapısına dayandığımda Ares'te kibarlık edip beni evine almıştı. Evet almıştı fakat beni tam olarak dinlemiş sayılmazdı. Elimden geldiğince açıklama yapmıştım, o da elinden geldiğince dinlememişti. Dinlemeyeceğini anladığımda da evime dönmüştüm.
Onu günlerce aramaya devam etmiştim ama telefonlarıma cevap vermemişti. Poyraz'a sorduğumda işlerinin olduğunu aradığımı ileteceğini söylemişti. Onun ileteceğine emindim ama Ares'in bunu umursayacağından pek emin değildim. Günlerdir şirket, hastane ve ev arasında gidip geliyordum ve bugün şirkette geçirdiğim dördüncü günümdü. Kabul etmeliyim ki şirketle uğraşmak hayatımla uğraşmaktan daha zordu.
"Anlayamıyorum! Sadece on sekiz yaşındayım diye şirketi idare edemeyeceğimi düşündüren de ne?" dedim öfkeli bakışlarım camda yol alan yağmur damlasını takip ederken.
"Toy olduğunu düşünüyorlar." dedi Deniz.
Günlerimi şirkette geçirirken sürekli diken üstünde olan Deniz de bana eşlik ediyordu. Volkan abiyse her söylediğini gerçekten yapıyordu. Tuvalete bile gitsem kapıya kadar benimle geliyor ve bir an olsun kapının önünden ayrılmıyordu. Haksız da sayılmaz Lil... İzlenmekten nefret ediyordum.
"Aptal bir kitlenin içinde şirket yönetmeye mi çalışacağım?" diye soruverdim bıkkınlıkla. Odanın ortasında duran geniş masaya döndüm, küçük adımlarla ilerleyip şirketimizin battığını belirten yazılarla dolu dosyalardan birini elime aldım. Deri koltuğa kurulup ayaklarımı sehpaya uzattım.
"Bu gidişle yöneteceğin bir şirketin de olmayacak Lil!"
Umursamaz bir tavırla omuz silktim. "Fark ettim..."
"Peki, ne yapmayı düşünüyorsun?"
Ellerimin arasında duran dosyayı kapattım ve sehpanın üzerine attım. Kapının açılmasıyla birlikte Volkan abi de elleri dolu bir şekilde odaya girmişti. Derin bir iç çekip ayağa kalktım.
"Volkan abi, fakir oluyoruz bir planın var mı?" dedim alaylı bir sesle. Volkan abinin burnundan güldüğünü duydum.
"Yok artık," dedi gözlerini devirerek, "Babanın kenara attığı parayla bunun gibi iki şirket kurabilirsin."
