Lilya, ailesiyle birlikte geçirdiği trafik kazasında yaşama tutunabilmiştir. Fakat iki yıl sonra bir hastane odasında gözlerini açabilmeyi başardığında kendisini bekleyen zorluklardan habersizdir. Hatırlaması gereken acı dolu geçmişi onu beklerken...
Merhaba, yeni bölümü salıp kaçıyorum. Seviliyorsunuz...
Okumaya başlamadan önce bir zambak bırakalım⚜️
Keyifli okumalar:)
Şarkı: Gözde Öney- İki Gölge
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9.BÖLÜM: "AYRILAN YOLLAR"
'O ve ben...'
Portakal ağacı...
Birçok anıma şahit olan o portakal ağacının çimenlere vuran gölgesinin altında gözlerimi açtım. Ilık rüzgar aheste aheste esiyor, tenime çarpıp beni kendime getiriyordu.
Yanımda duran ağaçtan süzülerek düşen yaprağı, titreyen ellerimle çimenlerin üstünden aldım. Korktuğumda, heyecanlandığımda, paniklediğimde hatta sinirlendiğimde ellerim titriyor ve gözlerim doluyordu. Bundan nefret ediyordum.
Avucumun içine aldığım yaprağı bir hışımla yere fırlattım. Şuan olmaz, ellerim titreyemez...
"Hadi bakalım göster hünerlerini Lilya Hanım." dedi babam sonra bakışları yanımda duran masadaki silahın üstünden bana kaydı.
Bir baba on üç yaşındaki kızına neden silah kullanmayı öğretirdi bilmiyorum. Merak edip ona sorduğumda, 'Bir gün yanında ben olamazsam... Kendini koruman gerekebilir. Sana sokak dövüşünü öğrettim. O konuda güvenebileceğim kadar iyisin. Sıra silah tutmayı öğrenmekte sonrasında da kullanmayı öğreneceksin.' demişti. Her zaman bir adım önde olmayı severdi. Silahın ne olduğunu bile bilmeden silah tutmayı öğrendim ve poligon karşısına geçmeye hak kazandım. Poligon karşısında aylarca atış talimi çalıştım, gün geçtikçe de geliştim.
Derin nefesler aldım, heyecandan titreyen ellerimi bir kez yumruk yapıp açtım ve silkeledim. Silahların olduğun masaya küçük adımlarla ilerledim. Elimi tabancaya uzattığımda zangır zangır titreyen parmaklarımın silahı kavrayamayacağını düşünüyordum. Başımı çevirdiğimde babamın yanında duran Volkan abinin gözünü kırpmadan her hareketimi takip ettiğini fark ettim. Çatık kaşlarının altından büyük bir merakla izliyordu.
"Sence başarabilecek mi Volkan?" başını Volkan abiye çevirdi, "Bence seni devirebilen kızım bunu da başarabilir." diye ekledi, yüzünde alaycı bir ifade vardı. Dövüş derslerimin sonunda rakibim olarak karşıma Volkan abi çıkarılmıştı. Onu çimlerin üstüne sermem aylarca alay konusu olmuştu. Sadece ev ahalisinde değil, evin çevresinde duran korumalar tarafında da alay konusuydu.
Volkan abi gözlerini devirdi, dudaklarını hafifçe yaladı. "Bence," yutkundu yüzüne muzip bir ifade yerleşti, "Beni deviren, senden de iyi silah kullanır, Kaya." dedi. Babamla birbirlerine bakıp kahkaha attıklarında yüzümde istemsizce gülümseme oluşmuştu.
Volkan abi oturduğu yerden kalktı ve çimleri eze eze birkaç adımla yanıma geldi. Omuzumu cesaret vermek istercesine sıktı, güven veren gülümsemesini de yüzüne eklemeyi unutmamıştı.
