Aile sevgisinden uzak ve yalnız bir şekilde büyüyerek, soğuk ve umursamaz birine dönüşen bir genç kız.
On sekiz yaşında karşısına çıkan biyolojik ailesiyle, yıllardır ondan esirgenen aile sevgisi ve bağını bulabilecek mi?
Hayır yani diğer aile gerçek kızlarının, farklı biri olduğunun şokunu bile yaşayamamıştı. Sanırım herkes bu durumu rafa kaldırmaya karar verdi. Bunca yıllık ailem her zaman olduğu gibi beni pek önemseye gerek duymayarak, kızlarının yanına gittiler ve konuşmaya başladılar. Diğer ailede kendi gerçek çocukları olayını unutmuş kızlarını teselli ediyorlardı. Kızsa şoklarda tabi.
Ortada salak gibi kaldığım doğrudur. Odadan çıkarak dışarı doğru yürüdüm.
Hayatım sanki normalmiş gibi daha içinden çıkılmaz bir hâle geliyordu. Babam olmayan babamın, benim için aldığı eve gidebilirdim. Bir taksi çağırarak adresi söyledim.
*** Bir hafta olmuştu. Bunca yıl büyüdüğüm ailem bir kere bile ne yapıyorsun diye aramamıştı. Beklediğimden değil ya.
Tek başına yaşama işini sevmiştim. Yiyip içip yatıyordum. Çok güzeldi. Evet kendimi kandırma işinde çok iyiydim. Daha önce hiçbir zaman kendi işimi yapmak zorunda kalmamıştım o yüzden oldukça zorlanıyordum. Ev berbat bir halde olsada umurumda değildi. Yemekleri de dışardan söylüyordum. Mutluydum. En azından kafam rahattı.
Telefonumun zil sesini duyarak yattığım yerden kalktım ve sehpanın üzerindeki telefonu aldım. Babam arıyordu.
"Alo." dedim.
"Senin gerçek aileni bulmuş olabiliriz. Geçen ki hastaneye gel."
"Nasıl?" diye sordum.
"Eda büyüdüğü ailesinin çocuğunun kim olduğunu bulmamı istedi bende buldum." Nasıl dedim baba, neden değil. Özellikle yapıyordu sanki.
"Tamam." dedim bıkkın bir şekilde.
Yattığım yerden kalkarak duş aldım, uyku düzenim bozulduğu için berbat görünen yüzümü makyajla bir parçada olsa iyi hâle getirdim. En sonda üzerime rahat bir şeyler giyerek çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Giydikleri. İsterseniz her seferinde koyarım böyle.)
Taksi çağırıp hastaneye doğru gitmeye başladım. Sırf şu formalite işler bitsin de artık rahat edeyim diye gidiyordum. On sekizime üç hafta gibi bir süre vardı. Yani kimse bana zorla bir şey yaptıramazdı.
Hastaneye gelen arabadan inerek aşağı indim. Taha kapının önündeydi. Artık abi dememe gerek yoktu. Hiçbir zaman olmamıştı tabi ama ağız alışkanlığıydı. Üstten bir bakış attım ona, "Beni kapılara kadar karşılıyorsun ha." dedim.
