Karışan Hayatım

Bölüm 14

Keyifli okumalar!
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum <3

"Ne yapıyorsunuz eşkıya gibi gelmişsiniz bir de?" dedi Recep bey sinirle.

"Burada kimin eşkıya olduğu gayet belli." dedi sakince babam. Buraya neden geldiklerini o kadar merak ediyorum ki? Benimle ilgisi olmadığını biliyorum. Benim için kıllarını bile kıpırdatmazlar.

"Neden bahsediyorsunuz?" dedi Semih bey.

"Selim'in ailesiyle görüşmesi en doğal hakkı. Bunu elinden almakta ne demek. Artık karşınızda bir avukat olarak duruyorum." dedi annem.
Buraya avukat kimliğiyle gelmiş. Görünüşe göre tek amacı da, biyolojik kızının gözünü boyamak. O böyle basit işlerle uğraşmaz.

Eda büyüdüğü ailenin yanında duruyordu. Ona baktığımı farkederek bana baktı ve hızla gözlerini çekti. Bu en son bunların parasını falan çalıp kaçmıyor muydu? Şimdide geçmiş arkalarına.

"Görüşmek istemeyip, şimdi de gelip burada ahkam mı kesiyorsunuz?" dedi Elif hanım sinirle. Selim'in biyolojik ailesine bakıyorlardı.

Anne mahcup, baba dik başlı duruyordu.

"İstedik." dedi adam bastırarak. "Görüştürmeyen sizsiniz."

"Anne." dedi eş zamanlı Selim. Arkada duruyordu. Tüm gözler ona çevrildi. "Benimle görüşmek istediler. Ben istemedim. Israr edince de sizin izin vermediğinizi söyledim." Mahcup duruyordu.

Elif hanım yanına gidip sarıldı. "Bize söylemeliydin." dedi şefkatle. "Ama önemli değil bebeğim."

Semih bey öfkeyle adamın karşısına geçti. "Madem görüşmek istiyordunuz önce bizimle iletişime geçecektiniz. Bizde uygun bir dille oğlumuzla konuşurduk. Böyle gizli saklı iş yapmakta nedir?"

"Siz?" dedi annem. Kısa bir an bana baktı. "Bizimle iletişime geçtiniz mi?" Sanki umrundaydı.
"Bizim haberimiz bile olmadan, üzerimize kayıtlı kız sizin evinizde kalıyor."
Kız.
Göz devirmeden edemedim.

"Kafede konuşmuştuk. Ve bununla ilgili bir probleminiz yoktu." dedi Elif hanım. Selim'in yanından çekilip karşılarına geçti. "Şimdi neyin lafını yapıyorsunuz." Herkes kendi büyüttüğüne bu kadar fazla sahip çıkarken benimse böyle ortada kalmış olmam.

"Yok zaten. Demek ki bu tarz durumlar olabiliyor. Direkt polisle kapınıza gelmek yerine gelip insan gibi konuşmayı tercih ettik." dedi annem.

Sanırım burada üç ailede sorunlu olan sadece bizdik. Eda'yı büyüten aile Selim'le görüşmek istesede kızlarından vazgeçmek gibi bir niyetleri yoktu. Şuan bile kız onu büyüten kadının yanında ona destek oluyordu.
Ve Elif hanım ve Semih bey de, benimle görüşmek isteselerde hiçbir zaman Selim'den vazgeçmezlerdi.

Demek istediğim insanın kalbindeki yerde sadece biyolojik çocuklarına yer olmadığı belliydi. Bunu elbette yeni farketmiyordum. Sadece bunun farkındalığı hiç bu kadar net olmamıştı.

"Bu mu sizin insan gibi olan haliniz?" dedi Recep bey. "Evimizi başımıza yıkacaktınız."

"Özür dileriz kusura bakmayın." dedi, Selim'in biyolojik annesi olan kadın. Diğerlerinin yaptıklarından çekinir gibi bir halleri yoktu.

"Madem olay çıkarmak gibi bir niyetiniz yok?" dedi soru sorar gibi Semih bey. Annem kafasını salladı. "Evimize gelin düzgünce konuşalım."

"Baba bırak ya." dedi Gökhan. "Benim canım olay çıkarmak istiyor." Babam ve annemin önüne geçti. Sinirli duruyordu. "Bende sizinle görüşmek istiyordum. İyi oldu geldiğiniz."

"Derdin ne çocuk?" dedi babam.

"Derdim kardeşime yaşattıklarınız." dedi yüksek sesle. İçim titredi.
Kardeşim. Sesindeki sahiplenen taraf kalbimde bir yere dokundu.
Bugün garip bir gün oluyordu.