Karışan Hayatım

Bölüm 38

Keyifli okumalar ♡

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın ❤️

"Sonunda kurtulduk." dedi Büşra. "Yorucu bir tempoydu."

Okulun merdivenlerinden inerken konuştum. "Şimdilik."

"Üç haftadır anam ağlıyor. Birazcık rahatlamama izin ver." dedi isyan ederek. "Lütfen."

"Kurtulduk oley." dedim yalancı bir sevinçle.

Bana yandan bakarak dudak büzdü. "Neyse bununla idare edeceğim." Heyecanla koluma girdi. "Konusu için çok heyecanlandığım bir kitap vardı, onu aldım. Vizeler varken başlamamak için çok direndim. Okumak için biran önce otobüse binmek istiyorum."

"Kaçta gideceksin?" diye sordum. Hafta sonu iki günlüğüne memleketine gidecekti.

"Otobüs bir de. Eve uğrayıp valizlerimi alacağım. Sonra abim bırakacak. Sen kaçta gideceksin?"

"Abim ne zaman gelirse. Öğleden sonra çıkarız sanırım bizde."

Sınavlarım var diye diğerleriyle görüşmemiştim. Bugün de, Selim'in yoğun ısrarları üzerine onun okuduğu şehire gidecektim. Onunda sınavları yeni bitmişti ve bana okuduğu şehri gezdirmek için iki günlüğüne gelmemi istemişti. Sonrada birlikte gelecektik. Kendine bir hafta kafadan izin vermişti.

Fırat abimde, kendisi götürmek istemişti. Gerek olmadığını otobüsle gidebileceğimi söylesem de, bir arkadaşını göreceğini ve sonra döneceğini söylemişti. Doğrusu işime gelmişti. Otobüsle şehirler arası yolculuk yapmak daha önce deneyimlemediğim bir şeydi. Binmek istesemde, yalnız olmak istemezdim. Dönüşte Selim'le olacağım için sıkıntı olmayacaktı.

"Selam." Yanımdan gelen sesle o tarafa döndüm. Kerem'di. "Sınavınız nasıl geçti?"

"Sınavdan bahsetme." dedi hızla Büşra. "Yeni rahat bir nefes aldık. Geçmeyi umuyoruz."

Kerem'le artık okulda bir yabancı gibi değildik. Konuşuyorduk. Sınavlar yüzünden ikimizde pek müsait olamasakta gördükçe selamlaşıyorduk.

"Üzgünüm." dedi yanımdan ona doğru eğilerek.

"Abim gelmiş." diyen Büşra'yla bakışlarımı arabaların arasına çevirdim. "Sizi de bırakalım."

"Ters yöne düşüyor. Gerek yok." dedim.

Ozan'ın önüne, arabanın yanına gelmiştik. "Selam." dedi.

"Selam." Bakışlarını Kerem'in üzerinde olduğunu farkederek konuştum. "Arkadaşımız Kerem. Büşra'nın abisi Ozan."

İkiside tokalaşarak memnun olduklarını dile getirdiler.

"Hadi gelin sizide götürelim." dedi Ozan.

"Yok siz gidin. Teşekkür ederim." dedim.

Büşra yanıma yaklaşıp kollarını boynuma doladı. "Görüşürüz."

Kollarımı ona sarmak konusunda kısa bir tereddüt yaşadım. Neyse ki hızla ayrıldı ve arabaya bindi.

Büşra benim tam zıttımdı. Cana yakın ve sıcakkanlıydı. Neden benimle arkadaş olduğunu sorgulamıyor değildim.

İlk kez gerçekten bir arkadaşım olduğunu hissediyordum. Eskiden arkadaşlıklarım hep bir çıkar ilişkisine dayanıyordu. Onlara hiçbir zaman güvenmemiş, aile durumumu anlatsam bile hislerim konusunda onların yanında da bir maske takmıştım. Gerçek arkadaşının yanında rahat olman gerektiğini biliyordum artık.

"Görüşürüz." dedi Ozan arabaya binmeden önce.

"Görüşürüz."

Arabanın arka kapısına yaklaşıp, açık pencereden bana el sallayan Büşra'ya baktım. "Teşekkür ederim."