Karışan Hayatım

Bölüm 22

Selamm <33

Bölüm geç geldi üzgünüm. Pek müsait olamadım.
Keyifli okumalar!

Rahatsız bir uykudan yerimde gerinerek uyandım. Karanlığa yavaş yavaş alışan gözlerim hâlâ çatıda olduğunu zorlukla seçebildi. Yanıma telefon bile almadığım için saatten emin değildim. Ama sabaha karşı olmalıydı.

Koltuktan doğrulup yanıma baktığımda, kafasını koltuğun arkasına atmış oturduğu yerde uyuya kalan Recep beyi gördüm. Boynu tutulmuş olmalıydı. Hafifçe omzuna vurduğumda sıçrayarak gözlerini açtı.

Sessizce konuştum. "Uyuyakalmışsınız."

Hemen doğrularak kendini toparladı. "Ne uyuması. Uyumuyordum ben."

Göz devirdim bu haline. "Ben eve gidiyorum." Ayağa kalkıp dışarı doğru yürümeye başladım. Arkamdan adım seslerini duyuyordum.

Benim oturduğum kata gelince yaklaşıp kapıyı açtım.
"Sende kalıyorum." diyen sesle arkamı dönüp, yüzüne sorgulayarak baktım.

"Döndü uyumuştur. Anahtar almamıştım yanıma." dedi bakışlarıma karşılık.

"Zaten çıktığımızda saat geceyarısını geçiyordu. Neden almadınız?"

Zaten açık olan kapıya doğru yürüyüp içeri girdi. "Unuttum. Benim evim değil mi? İstersem burada yatarım."

Arkasından sinirle bakıp içeri girdim. "Kiracınıza karşı biraz saygınız olsun o zaman."

Koridorun ışığını açtığında karanlık ev aydınlığa kavuştu. Bakışlarını yüzüme çevirdi. "Sen kiracı değil, torunumsun."

"Paranızı ödemiyorum diye mi bunlar? Öderim. Sizde hak iddia etmezsiniz." dedim.

"Para sorun değil." Arkasını dönüp salona doğru gitti. Arkasından takip ettim bende. Koltuğa oturmuştu.

"Ne iş yapıyorsunuz?" diye sordum. Kapının yanında durdum. Koltuğa rahat bir şekilde oturmuş ve bakışlarını bana çevirmiş yüzüne baktım. "Bana yirmi bin lira veriyorsunuz. Çocuklarınız için bir aile apartmanı yapmışsınız." Sadece bir ay almıştım parasını ama artık almayı düşünmüyordum.

"Eskiden yurt dışında işçi olarak çalıştım bir süre. Buralarda da inşaatlarda çalışarak zar zor bir şeyler yaptım. Çocukların yanında pek olamadık. En azından dedim yaşlanınca yanlarında olayım. Çalışmıyorum şuan emekli oldum. Birikmiş param vardı. Onu verdim sana. Sonraki ay artık para için değil gerçekten bizimle kalmak istediğin için kalacağını umuyordum sadece." dedi.

O bunu derken inadına parayı istemek daha cazip geliyordu. "Sonraki aya hazırlamanızı bekliyorum parayı. Yoktu paranız neyinize güvenip öyle dediniz." dedim.

Cevap vermesine fırsat vermeden konuştum. "Madem kendi eviniz, yabancılık çekmeyin ben yatmaya gidiyorum." Arkamı dönüp yattığım odaya girdim. Üzerime şort ve tişörtlü gecelik takımımı giyip yatağa yattım.

Rahatsız bir uyku olsada uykumu almıştım. Dönüp dursamda bir türlü uykum gelmiyordu.

Adam koltukta nasıl rahat edecekti ki? Beni ilgilendirmezdi. Yinede içim huzursuz olmuştu. Sabaha kadar rahatsız koltukta oturduğu yerde uyumuştu bir de. Zaten uyuyamıyordum. Yataktan kalkıp karanlık koridordan salona doğru gittim. Pencereden gelen hafif ışıktan lamba yanmasada içerisi seçiliyordu.

Yavaşça yaklaşıp kanepenin ucundan, yatan Recep beye baktım. "Şşs." Sessizce fısıldadım.

Kafasını hızla kaldırdığında, refleks olarak korkudan ağzımdan bir çığlık çıkmıştı. "Ne kadar ani uyanıyorsunuz." dedim.