Karışan Hayatım

Bölüm 24

Şaşkınlıkla bana baktı. "Efendim."

Omuzlarımı kaldırıp indirdim. "Haklısın." Önüme dönüp aşağı doğru inmeye devam ettim. "Birlikte yaşamak iyi olabilir."

"İrem benimle yaşayacak." diye bağırdı heyecanla.

Arkada bir sürü şaşkınlık nidasi duydum. Selim önüme geçip kollarını boynuma doladı. "Teşekkür ederim. Seni bu kararına pişman etmeyeceğim." Kollarını benden çekip gülümsedi. Umarım dedim içimden.

"Cidden onunla kalacak mısın?" Fırat'ın şaşkınlık dolu sesi geldi arkamdan.

Merdivenden inip kapının önüne doğru yürüdüm. "Evet."

Hızlanıp önüme geçti. "Neden ben değilde o?" Sorgulayarak baktı yüzüme.

Umursamazca, "Önce o teklif etti?" dedim.

"İlk ben dememiş miydim evine geldiğimde. O zaman şimdi soruyorum. Seninle yasayabilir miyim?" Fazla ciddi duruyordu.

"Evim üç kişi için küçük."

"Tek sorun ev mi?"

Omuz silktim. Şuan Selim'i bile zor kabullenmişken. Tek sorun ev değildi tabi ki.

Batuhan önümüze geçip kapıyı çaldı. "Boşverelim şimdi bunları."

"Nasıl boşveriyoruz. Bir dışarı çıkıp iki saat gelmediler. Hemen kandırmış kızı." dedi Melih.

"Kelimlerine dikkat etsene." dedi Selim.

"Kelimelerime dikkat etmiyorum." dedi Melih.

"Dikkat et."

"Etmiyorum."

"Etmeyecek misin?"

"Etmeyeceğim."

"Bende kelimelerime dikkat etmeyeceğim o zaman."

"Tamam susun yeter artık." dedi Fırat.

"Dur abi ya çok gaza geldim. Devam et sen Selim." dedi Melih hevesle.

"Araya girince o şevkim kaçtı valla."

Bu sırada Döndü hanım kapıyı açmıştı. "Hoşgeldiniz çocuklar geçin." dedi.

Fırat, Döndü hanımın omzuna kolunu attı. "Neler oldu bir bilsen anneanne."

"Ne oldu yavrum?" dedi telaşla.

"Bu torunun olacak İrem. Selim'le yaşayacakmış." Hep birlikte kalabalık bir şekilde salona girdik.

"Gerçekten mi?" Kadın kafasını bana çevirdi.

"Öyle bir lafı geçti." dedim.

"Yoo." dedi Selim. "Gerçekten kalacağız. Akşam yastığımı yorganım alıp geliyorum."

"Kim kimde kalıyor?"

Bakışlarımı salonda oturan Recep beye çevirdim.

"Benle İrem." dedi Selim.

"Öyle mi?" diyen bakışları benim üzerimdeydi. Kafamı salladım.

Gülümseyerek ayağa kalktı. "Madem hepiniz geldiniz, gidin kalanları da çağırın."

"Kim kalmış ki?" dedi Melih.

"Kardeşin Yunus?" dedi Recep bey. "Esila ve Gökhan." Kerem'e baktı. "Ablan."

"Ben hepsini çağırıp geleyim o zaman." dedi Kerem.

"Bende geleyim." dedim.

Selim'in bana imayla baktığını farkederek gözlerimle susmasını işaret ettim.