「🕸」- 𝖑𝖔𝖘𝖙 𝖈𝖔𝖓𝖙𝖗𝖔𝖑,
Giselle Byrnes'ın hayatı bir günde tamamen değişmişti. Annesi, ünlü bir iş adamını üvey babası olarak tanıtmıştı. Üstelik, doğduğu günden beri yaşadığı İtalya'nın ünlü şehri Venedik'ten New York'un sıradan semti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah alarmımın çalması ile sandalyeden düştüm. İşim bittiğinde yatağa geçmeye üşendiğim için burada uyuyakalmıştım. Sırtımın tutulduğunu hissettiğimde ağızımdan küçük bir inilti çıktı. Sadece 1 saat uykunun beni kesmemesi ve belimin çok ağırıması sebebiyle 10 dakika yerde keyif çattıktan sonra yine canım annem yüzünden kalkmak zorunda kalmıştım.
"Giselle, ne yapıyorsun?" dedi bıkkınlıkla.
"Anne, sen napıyorsun? Kapımı çalmadan girmelerin çok olmaya başladı." dedim göz devirerek.
"Öyle mi, küçük hanım?" dedi yüzündeki sırıtma ile bana yaklaşıyorken. Hemen ayağa kalktım ve onu geçerek banyoya gittim. Bozulması umrumda değildi. Aslında bozulması gereken kişi bile değildi.
Hazırlandıktan sonra aşağıya indim. Nasıl gideceğimi kesinlikle bilmiyordum. Tek bildiğim Christian ile olmayacağıydı.
"Günaydın!" dedi koltukta oturan Christian. Annem orada olmadığı için başımı sallamak ile yetindim. Çok geçmeden sarışın indi aşağıya. Yine o iğrenç şekilde ağır kokan parfümü ile yıkanmıştı.
"Gidiyor muyuz, Chris?" dedi aynada kendine bakmaya devam ederek.
"Gidelim." dedi Christian kalkarak. Üçümüz çıkmıştık. Onlar arabaya doğru ilerliyorlardı, ben ise nereye gittiğimi hala bilmiyordum.
"Giselle, gelmiyor musun?"
"Hayır, okula yalnız gideceğim." dedim umursamazca.
"Peki, bugünlük öyle olsun."
"Hep öyle olacak." dedim sinir bozucu gülümsemem ile ve oradan ayrıldım. Yol gerçekten az bişey değildi ve ben sırf inadımdan yürüyordum. Canım bisikletim olsa böyle mi olurdu? Terlememek için de koşamıyordum da. Ergenlik zor cidden...
Uzun terlememe uğraşları ile okula sonunda varmıştım. Kapıdan girmeden önce dikleştim ardından ihtiyacım olmamasına rağmen içimden cesaret konuşması yaptıktan sonra girdim. Herkes uzun zamandan sonra görüşmenin sevinciyle birbirlerinin üzerine atlıyor ve eziyordu. Okul koridorları yüksek sesli konuşmalar ve çığlıklar ile doluydu. Kendi sınıfımı ararken bazı öğrencilerin konuşmalarına kulak misafiri oldum.
"Duydun mu? Befana ve Spider-man'in arasında büyük bir çatışma olmuş." dedi bir öğrenci heyecanla.
"Oradaydım! Tanrım çok korktum! Artık düşmanlar değil onlar bize zarar verecek gibi hissediyorum." dedi diğer öğrenci dehşetle.
"Katılıyorum." öğrenci onu onayladıktan sonra oradan ayrıldılar.
Duyduğum konuşmalar sonrasında koridorun kenarında olan televizyona takıldı gözüm. Spider-man ile dövüştüğümüz video vardı. O gün fark edemediğim bişey gördüm- insanların gözlerindeki korku. Birbirimize her yaklaştığımızda insanlar yerinden sıçrıyor, korku ile bağırıyorlardı. O gün onların yardım çığlıklarını ikimizde duymamıştık. Şimdi ise artık bize güvenmiyorlar, aksine korkuyorlardı. Hissettiğim huzursuzluk ile yerimde kıpırdandım ve sınıfıma gitmek için yol aldım.
