Dashuri Nen Hijen E Hakmarrjes

12

Ne familjen Agolli kishin filluar te shkonin njerezit per vizite sepse ishte nje vjetori i vdekjes se Tomit

Kishte kaluar nje vite qe ai nuk jetonte
Nje vite qe Anila dhe Besimi qanin per humbjen e djalit te tyre
Nje vite qe Redioles i mungonte vellai i saj
Tashme kur ajo kishte me shume nevoje per keshillat dhe mbrojtjen e tij ai nuk ishte
Nje vite qe shokeve ju mungonte Tomi ne tavolinen e tyre

Familja e tij kishte shkuar ne varreza
po qendronin me syt me lote dhe po shikonin sikur prisnin qe ai te dilte nga aty
Anila u ul ne pllaken e mermert te atij varri dhe filloi te qante ashtu sic bente gjithmon kur shkonte per te vizituar te birin

- oooo shpirti im qe po me plas zemra per ty- foli ajo ndersa qante
- nje vite pa ty, pa syt e tu , pa zerin tend
, ku ta gjej kurajon per te jetuar me shume- qante mbi fotografin e te birit

- per Rediolen per ate duhet ta gjesh forcen te jetosh dhe ta besh te lumtur - jam i sigurt qe keshtu do te thoshte po te fliste ai -
i tha Besimi gruas se tij

Ajo vetem e pa dhe perqafoi te bijen
- e di per kete arsyje jam akoma gjalle nese nuk do te ishe ti nuk do te kisha me arsyeje per te jetuar - i tha ajo vajzes se saj dhe e puthi ne balle

- vellai im sa shum me mungon
sa  shume kam nevoj per ty - tha Rediola duke qare ne varrin e te vellait

Ata vajtoni dhe e kujtonin cdo dite
Dhimbja e tyre nuk do te zhdukej kurr
do te ishte gjithmon pjese e jetes se tyre

Mario kishte shkuar te takonte Aurelin sepse e dinte qe ate dite ai ndihej keq
U perqafuan dhe u ulen perball njeri - tjetrit ashtu sic kishin bere per nje vite rresht

- si te kam - u mundua te tregohej i qet Mario
- si te jem mor burr cop cop jam - foli i merzitur Aureli

Asnjeher ne keto muaj nuk e kishte pare te vellain aq te merzitur ndersa sot po e shihte
si te dorezuar e te vrare shpirterisht

- nje vite i veshtire per ne - tha Mario me gjysem zeri
- eh jan edhe nente vite - foli Aureli
Mario u mundua te ndryshonte teme duke i folur per shume gjera por Aureli aty e mbante mendjen

- do besh dicka per mua - e pyeti Marion
- gjithcka per ty jap edhe bej gjithcka - i tha ai duke i buzqeshur

- shko tek varri i Tomit sot te pakten njerin nga ne ta ndjej prane - i tha Aureli
- e kisha menduar ta beja kete gje ne darke kur te mos ket njerz rreth e rrotull
- por kujdes se nuk i dihet - ju drejtua Aureli duke u perqafuar
- pa merak edhe ti kujdesu per veten - tha Mario

Dita kishte kaluar e qete edhe pse ne lagje te gjithe flisnin per ngjarjen e para nje viti
Ora po shkonte 19: 30 dhe Mario vendosi te shkonte ne varreza ju tha prinderve se po dilte dhe u nis pa ju treguar se nga po shkonte

Dikush po e vezhgonte por ai nuk e dinte
Personi qe ishte pas tij mori dike ne telefon
- po shkon drejt varrezave - i tha personit qe ishte nga ana tjeter e telefonit
- ne rregull mos ja ndaj syt se edhe une jam rruges a- foli personi tjeter

Shikonte ate pllake mermeri dhe i dukej genjeshter qe aty ishte ai djali i qeshur
ai djali plote jete
njeriu qe e kishte pasur si vella
njeriun qe gjithmon e kishte admiruar per forcen dhe karakterin e tij

- eh more Tom djali u be nje vite qe nuk jemi pare - i tha Mario duke vendosur nje cigare afer fotografis se tij

- e di e di nese do te ishe ketu do ma kishe dhene nje shuplak te mire per kete cigare - tha duke qeshur dhe duke ndezur cigaren e tij