Dashuri Nen Hijen E Hakmarrjes

73

U kthye ne spital dhe dukej qe kishte qare
Kur Aureli e pa ne ate gjendje cfare nuk mendoi

- cfare ke zemra ime - tha duke e pare ne sy
- nuk me lan as te hyja brenda - tha ajo duke qare

- perse - pyeti duke e rrethuar me krahet e tij
- sepse une qenkam nje tradhetare dhe se nuk e meritoj te jem pjese e familjes se tyre
- ah race muti - tha i nevrikosur

Flashback

Ada trokiti dhe Besimi e hapi deren sa e pa nuk i foli por thirri te vellain
- cfare do ketu- tha me inat Alberti
- te takoj Rediolen - tha Ada

- jo ti nuk ke pune me asnjerin nga ne hajde ik tek ai vrases- tha ai me inat
- cfare po thua ba apo te ka mbushur mire kundra meje djali jot- tha Ada kur kuptoi gjithcka
- ti je nje tradhetare ja cfare je , largohu nuk dua te shoh me - tha ai duke i mbyllur deren ne fytyre

Vazhdoi te theriste Rediolen qe ajo ta kuptonte se ishte aty por ata nuk e lejuan as te dilte ne dritare

End flashback

- mos u shqeteso ti nuk je vetem e ke edhe nje familje tjeter - tha Agroni duke shkuar pran tyre
Aureli buzeqeshi ndersa Ada ngeli duke e pare

- faleminderit bab - tha Aureli
- epo mireseerdhe ne familje - tha Agroni duke e perqafuar dhe Ada vazhdoi te qante ne krahet e tij

Nje njeri qe pavarsisht te gjithave
Gjithmon para gjithckaje vendoste lumturin e femijev
nje njeri me nje zemer te madh ishte nje prind i vertet dhe ashtu ishte Agroni ne syt e Ades

Aureli i kishte larguar te gjithe qe te qetsoheshin dhe ai me Aden kishin
qendruar aty

- jam e sigurt se ne gjithe kete qe ndodhi ka gisht ai plehra Marku - tha Aureli
- edhe une jam e sigurt kushedi cfare i ka then Redioles qe gjerat shkuan deri ketu - tha Ada me gjysem zeri

- vetem kur te zgjohet Mario do ta zbulojm se cfare ndodhi vertet - tha Aureli

Pas disa minutash infermierja doli me vrap duke thirrur doktorin
Aureli dhe Ada u ngriten te shqetesuar
- cfare po ndodhe - bertiti ai

- po e humbasim pacientin - tha ajo duke mbyllur deren
- joooooo joooo - vazhdoi te qante dhe ti binte deres Aureli

- cfare ndodhi- pyeti doktori sa hyri brenda
- nuk e di ishte mire kur filluan ti ndaleshin rrahjet e zemres - tha infermierja

Por mesa dukej Mario ishte diku tjeter ndoshta duke kerkuar per rrugen e tij te vertet

- Kris - tha Mario
- hey me ne fund po takohemi - tha ajo duke e perqafuar
- po pra me kishte marr malli - tha ai duke qeshur

- perse me genjeve se do te isha i lumtur kur te gjeja serish dashurin- i tha ai
- perse kaq shpejt u dorezove ti- e pyeti ajo

- nuk mundem me dhe nuk dua te zgjohem ,nuk e di a jam aq i fort sa te perballoj gjithcka - tha Mario me syt me lote

- ti ke kaluar shume gjera edhe keto do ti kalosh , ketu nuk eshte vendi jot - tha Kristina
- une nuk e di ku e kam vendin- tha ai

- pran familjes , dhe pran saj - tha Kristina duke buzeqeshur
- nuk mendoj se egziston me ajo - tha i trishtuar

- me beso ti meriton nje tjeter fund
Duhet te kthehesh te gjithe kan nevoj per ty - tha Kristina duke e puthur dhe
Mario vetem i buzeqeshi

Doktori po dorezohej as elektroshoku nuk po e kthente ne jet
Aureli po e thyente deren duke bertitur
Dhe infermierja ne fund e hapi

- Nuk kemi cfare bejm me shume- tha doktori
- jo vazhdo ai duhet te jetoj , hajde edhe njehere - bertiste Aureli
-jepi mos me lere , mos u dorezo nese ti nuk je atehere asgje nuk ka me kuptim- bertiste ai

- kemi shume endrra pa plotesuar jepi forca ime , mos me lere vetem, nese ti nuk je as une nuk jam - bertiste duke qare pran te vellait

Mario po e degjonte si te larget ate ze
- e degjon ai po te therret a nuk ja vlen te vazhdosh te jetosh per te - i tha Kristina
- por mua po me pelqen ketu eshte kaq qetesi - tha serish ai
- ndoshta nje dite por ajo dite nuk eshte sot - tha Kristina duke u larguar

- na vjen keq zoteri nuk mund te bejm asgje - tha doktori
- 23:45 ora e vdekjes - tha ai kur papritur aparatura filloi te bente zhurm

Aureli ngriti koken qe e kishte mbeshtetur tek Mario dhe ngeli duke e pare i habitur
Ai u rikthye zemra e tij filloi te rrihte serish

- largohu te lutem ta kontrollojm - tha doktori
- si eshte ai - pyeti Aureli ne ankth
- nje mrekulli ky djale do shume te jetoj - tha doktori duke buzeqeshur

Aureli dhe Ada u perqafuan
Ai akoma dridhej nga ajo qe kishte kaluar
Vetem ideja se ai nuk do ishte e bente te cmendej

Me ne fund e nesermja e shume pritur erdhi
Aureli dhe Ada po flinin tek koka e Marios

I hapi syt ngadal dhe pa te vellain qe flinte pran tij
Buzeqeshi me cepin e buzes
Te bertiturat dhe lutjet e tij e kishin bere te kthehej serish

Takimi me Kristinen i kujtohej
Ai nuk e mendonte si nje enderr
Ai e kishte ndjer ate takim si te vertet
Kishte pasur nevoj per fjalet e saj

Ngriti doren avash duke e vendosur mbi koken e tij
Ai ndihej i bekuar qe ai ishte vellai i tij
Aureli e ndjeu se dikush e preku dhe u ngrit menjehere

- o Zot ti qenke zgjuar - tha duke bertitur dhe duke zgjuar edhe Aden
E perqafoi Marion dhe nuk deshironte ta leshonte

- avash mor burr - tha Mario duke e ngacmuar
-me fal nese te vrava - tha Aureli
- me behet qefi qe je mire - tha Ada
- faleminderit - tha ai duke i buzeqeshur

Deshironte ta pyeste per ate por nuk po e gjente guximin ose ndoshta kishte frik nga pergjigja e saj
Aureli i njoftoi te gjithe dhe tashme dhoma e Marios ishte e mbushur plot me njerez por ai serish ndihej vetem sepse i mungonte ajo

Ditet kalonin dhe Mario ishte permiresuar
Per dy jave qe kishte qendruar ne spital askush nuk ja kishte permendur Rediolen

- me ne fund po dal une i urrej spitalet - tha Mario duke qeshur
- ore e sigurt qe edhe spitali te urren ty - tha Fabio
- ytttt mut nuk ke respekt per te semurin - tha duke u tallur Mario

Gjerat tashme do te mernin nje tjeter rrjedhe
Asgje nuk do te ishte si me pare...

Dhe perse nuk jua premtova ja edhe pjesa tjeter ...