Emanetim

27

Gerçekten sessiz biri misin?
Gülümsedi.
Kimin dinlediğine bağlı....

Bölüm 27:

Annem "

Anneler melektir derler. Benim annem 7 yıl önce melek olmuştu.

O adam yüzünden.

Canına kıymıştı.

Mezar taşında akan gözyaşlarım toprakla buluşmuştu.

Ellerimle toprağını avuçladım.  Sessiz bir fısıltı gibi dudaklarımdan titrek bir nefesle " özür dilerim " dedim.

" Ağladığım için çok özür dilerim  anne "

Miral ilerde benim biraz da olsa rahat konuşmam için bırakmıştı.

Elinde sigarası ile uzaktan bile gözleri benim üzerimdeydi. Her zamanki gibi.Mezar taşına döndüm.

" Anne! O adam hapiste!. Onu adalete teslim ettim!. Yattığın yerde huzurla uyu!. Beni koruyan bir adam!. deyip mirala baktım. Gözlerimle ona gelmesini söylerken tekrar mezar taşına döndüm.
" var!. ve seni onunla tanıştıracağım!. " dediğimde ayağa kalktım.

Miral yanıma çoktan gelmişti zaten. Ona bakarak tebessüm ettim. Oda aynı şekilde tebessüm etti.

Mezar taşına dönen gözlerimle dudaklarımı konuşmak için araladım.

" Anne! Bu miral. Miral akdemir. Benim hayatımı kurtaran o adam bu işte! "

Miral bana döndüğünde şaşkın bakışlarla bana bakıyordu. Biliyordu bahsedeceğimi ama beklwmiyor gibiydi.

" Annene" diye söze başladı. " Benden mi bahsettin ? "

Gözlerim mezar taşındaki annemden uzaklaşarak onun simsiyah harelerini buldu.

" Evet " dedim hiç düşünmeden. " Senin varlığından annemin çok önce haberi oldu. Beni koruyan adam olarak biliyor " kafamı yere eğdim. " Birde! " deyip. Gözlerine döndürdüm gözlerimi.

" Birde müstakbel kocam dedin mi ? " dedi göz kırparak. Utanarak dirseğimi geçirdim karnına. O ise acıyla karışık hala gülüyordu.

" Elin de ne ağırmış be kızım biz evlenmeyi bidaha mı düşünelim?"  dedi.

" Sen bilirsin " dedim burun kıvırarak. Sonrasında dudaklarım annemin soğuk mermerine değdi.  Bazı acılar büyüktür. Hayatta öğrendiğim  şeylerden biride anneniz hayattayken kıymetini bilmeliyiz. Yoksa toprağını avuçlar. Mezar taşını öperdiniz anneniz yerine...Arabaya doğru yürürken başımın dönmesi ile tutanacak bir şey ararken miral anında elini belime yerleştirmişti. Her zaman böyle olurdu zaten. Her zaman annemin mezarında bunu hissederdim.  Bana endişeli gözlerle bakarken bir yandan da iyi miyim? değil miyim? kontrol ediyordu.

" İyi misin ? " diye sordu.

" başım döndü bianda "

Beni iki eliyle tutup mezar taşına oturmamı saglayınca önüme eğildi.

Mezar taşına takılan gözlerim orada yazılana takıldı. Burası bir bebek mezarıydı.

Ela bayrak

01.01.2024

05.02. 2024

Daha 2 gün olmuş daha minicik bir bebek toprağa konulmuş. Kim bilir annesi babası ne haldeydi.

" Hayat çok garip " diye mırıldandım.

Kısa bir anlığına simsiyah gözlerine bakıp tekrardan mezar taşına çevirdiğimde onun da gözleri mezar taşına takılmıştı.

" Minicik bir bebek? Daha 2 gün olmuş öleli. Kim bilir neden kaybetti ailesi onu ? Kim bilir ne haldeler ?  Biliyorum ölümün öncesi sonrası yok.  Minicik bir bedenin toprağa girmesi ? "

" Minicik bir bedenin üzerine toprak atmak ne demek çok iyi bilirim " dedi gözleri o bebek mezarinin hemen arka tarafına takıldı. Acıyla mırıldandı.

" Damla akdemir " ne dediğini ben duymuştum. Bana döndü gözleri.

" Benim de kardeşim vardı . Damla Akdemir.  Kendi ellerimle toprağa verdim ben onu miya. Kendi ellerimle üzerine toprak attım. Daha 10 yaşındaydı. Onu benden koparan bir kazaydı. Korkunç bir kaza. ama annemde vardı o minibüsün içinde. Ona bişey olmadı ama. Acı yine de en acımasız yerden vurdu bizi "

" Burada mı ? "

tepkisizliğini sürdürdü. Az önce duygularını belli eden adam şuan boşluğa düşmüş gibi bakıyordu. Mimikleri bile değişmiyordu.

" Burada ! "

" İstersen eğer ? "

" Yıllardır ben hiç gelmedim. Çünkü benim suçum olduğuna inanıyordum "

Elini tuttum. bakışları elimize düştü.

" Merak etme senin suçun yok. damla abisini özlemiştir belki de mezarlığa girmelisin. Zorundasın çünkü o senin kardeşin "

Kafasını sallayınca elimi bırakmayarak hemen bebek mezarinin arkasındaki mezara girdik. Duamızı ederken miral' perişan olmuş bu haldeydi. Yine de acısını yaşaması gerektiğini düşünmüştüm.  Bu yüzden sessizce onu izledim. Ayaklanarak elimden tuttuğunda dışarıya çıktık. o ise huzurla yüzüme baktı sanırım kardeşini görmek ona huzur vermişti.

" Başın dönmüyor ve bir yerin ağrımıyor dimi ? "

" Hayır iyiyim "

Arabaya geldiğimizde kapısını açıp ön koltuğun kapısını açtı. Benim içeri girmemle kapıyı kapatıp sürücü koltuğuna geçti. Bana dönen gözleriyle sabır " çekmesi bir oldu.

" Kemer ? " dedi. sessizliğini bozarak sert bir sesle.

" Dalmışım. " diyerek yanıtladım onu. Kemerimi taktiğımda aracı çalıştırıp evin yolunu tuttuk.

*
Eve geleli  yaklaşık 3 saat  olmuştu. Mirala dinleneceğimi söyleyerek odama geçmiştim. Ama  gözlerimi kırpmadan  boş tavanı izliyordum. Düşünceler beynimi ele geçirdiğinde geçmişe dönen zihnim anılarımı canlandırdı.

" Anne ? "

" Efendim meleğim ? "

7 yaşında  bir çocukken. Annem beni koşulsuz seven tek insandı. Her anne, anne olamazdı. Bazıları çocuklarının katili, bazıları ise onların kahramanı olurdu. Benim annem benim kahramanım, babam ise küçüklüğümü öldüren katildi.

" Babam ? " nefeslendim. " Beni neden sevmiyor? "

Annemin gözleri dolmuştu. O yaştaki kadının bile gözleri bu dediğimde dolmuştu. Sırf bu yüzden. O gün kendimden nefret etmiştim.

" Baban seni çok seviyor. Sadece biraz iş nedeniyle canı sıkıldı yavrum. Yoksa seni çok seviyor " dediğinde kollarına beni alıp sarılmıştı. Ağlıyordu ama benden gizliyordu. Babam anneme vurduğunda ben henüz 3 yaşındaydım. Hayal meyal hatırladığım o olayı unutmuyordum. Ardından bana sinirlenip neden baktığımı sorup minik bedenimi savurmuştu annemin önüne.

" Sevmiyor yalan söylüyorsun! Hepiniz yalancısınız! Abim de beni kandırıyor! Abimle bana eşit davranmıyor babam! Beni ayırıyor sevmiyor işte "

Annem saçlarımı oksarken derin bir nefes alırken  " kızım benim sevgim ikimizde yeter " dedi.

-------
" Yetiyor anne senin sevgin beni yaşatmaya yetti ve miral beni hayata bağlayan tek kişi... "

Bölüm sonu♥️