Heel raar,maar mijn gedachte waren bij Moh.
Ik kreeg wat kriebels in mijn buik,de eerste keer dat ik zo stiekem wegging met een jongen. Nogwel een goede vriend van mijn vader en nog een collega van mij. Maar waarom hem? We gaan hierover nog veel lachen,tijdens werk. Maar toch,waarom die kriebels.Werd ik nou verliefd op Moh? Hoe zou het zijn moest ik trouwen met hem. Wat een gedachte man. Hoe kom ik daarbij?
Pieppppppppppp,Moh remde heel hard af,het regende en er was een hond op straat aant lopen,die hij net op het nippertje had gezien. Ik werd wat duizelig en zag zwart voor mij. Alatief,alatief hoorde ik Brahim schreeuwen.
Habiba omhelzde mij en vroeg of het goed was met mij? Ja,gaat wel,maar ik kan je niet zien,ik zie alleen zwart voor mijn ogen. Moh,stop even aan de kant,huilde Habiba,het gaat niet goed met Naoual. Heb je water? Neen,is cola goed? Ja,is goed,er zit suiker in. Geef dan!!!!!
Moh stapte uit en ging het cola flesje uit zijn auto halen.
Ik hoorde Brahim een gebed opzeggen: Achadoe ani illaha illallah mohameden rasoelloellah....
Hier drink wat meid...Neem aub een slokje,lhbiba. Aub,ik smeek je.
Ik nam het slokje,ik voelde dat ik bijkwam,ik zag Habiba hoe ze me omhelzde en hoe ze huilde,ze zat zo erg te treuren,dat het haar iets had gedaan,dat ik even zwart zag.
Habiba,meid het gaat nou weer goed met mij. Rustig,rustig....
Maar Moh en Brahim stapten ineens uit de auto,Moh zag er heel bleek uit en Brahim die was van de aardbol verdwenen. Ik kon niets van zijn gezicht aflezen. Het ging slecht met hem. Ik vroeg aan Habiba,waar ze naartoe gingen. Ik weet het niet,antwoordde ze me. Ik nam een papieren zakdoek en veegde haar tranen. Maar ze wou niet ophouden,ik begon zelf te huilen. Omdat ik even geschrokken was,had ik geen controle meer over mijn gevoelens. Habiba,ik heb nood aan een fris luchtje,kom we stappen even uit. We stapten uit,ik zag dat Brahim,gehurkt was,aan de kant. Moh stond achter hem,hij praatte tegen hem,maar Brahim bleef nee zeggen. Maar ik keek tegoei en zag dat Brahim bloedde.
Ik liep heel hard naar Brahim,Brahim huilde ik. Is alles oke met je? Je bloedt helemaal,we moeten naar het ziekenhuis. Nee,meid het is oke zei Moh. Hij heeft wat aan zijn voorhoofd. Hij is tegen het raam gebotst toen ik afremde. Die rothond hoorde ik nog Moh vloeken. Ik ging op mijn knieen bij Brahim,mijn lieve neefje zitten. Hoe ik huilde en naar zijn gezicht keek,zag ik dat hij zijn ogen dicht hield,hij was soera's op aant zeggen.
Toen dacht ik eraan,toen Brahim klein was,toen ging hij veel langs bij de Rifki. Hij had Rejeh (boze geesten kwamen naar hem toe,hij zag ze vaak in zijn dromen,ze vertelde hem van alles,dat hij zich van kant moest maken). Naoual,mijn tijd is gekomen. Ik moet gaan zegt hij. Neeee, je moet niet gaan. Hij zegt dat ik geen afscheid van je moet nemen. Wie dan? Hij zit voor je ,zie je hem niet.
Wie wie ,Hafek Brahim kom word wakker.
Ik ben het Naoual,je nichtje,weet je nog?
Habiba kreeg helemaal schrik,ik hoorde haar snikken en Moh nam haar vast. Echte liefde,een broer en een zus. De broer die zijn klein zusje aant troosten was. Ze waren allebei geschrokken,Msekien!
