Saida bleef maar met schuldgevoel zitten. Haar zusje Malika maakte haar gek en zei steeds dat ze naar Naoual moest gaan en het allemaal toe moest geven. 'Domme idioot, weet je wel wat je jezelf aandoet?? Je kunt het beter zelf opbiechten dat je haar hebt geïdentificeerd dan dat iemand van werk je zag staan daar... hulpeloos. ' Saida werd boos 'Hou toch je bek eens even. Ik ga het wel zeggen als jij het zo goed weet, maar ik ga zeggen dat ik niks kon doen, dat is toch de waarheid? Wat moest ik doen, ik was te ver af!'
Na de identificatie van Saida belde de politie meteen het huis van Naoual op.
Vader nam op, 'allo Salaam Ou aleikum'. 'Is dit het huis van Naoual' vraagt de politieman' 'Ja wie jij bent?' 'Het is met de politie meneer.' 'Wat is aan de hand meneer?' Naoual iets heeft gedaan?' 'Nee meneer, maar ik heb slecht nieuws voor u, uw dochter ligt in het Andreasziekenhuis (zomaar ziekenhuis bedacht)'
Vader liet meteen de telefoon vallen en riep zijn vrouw om naar het ziekenhuis te gaan. Naoual's moeder was meteen bang.'Mijn dochter.. wat is er met haar gebeurd?? Wat is er gebeurd...Huilend volgde de moeder Naoual's vader het bustje in en al snel waren ze in het ziekenhuis.
In de kamer aangekomen was Naoual al wakker en bij bewustzijn. Naoual maakte haar moeder rustig.. het leek allemaal erger dan het echt was. Ze zullen wel een weekje later naar Marokko gaan, op die vakantie waar ze zich zo op had verheugd.
Na een paar uurtjes wisten de meeste kennissen al dat Naoual in het ziekenhuis lag. Zo ook Habiba die meteen haar boeken had neergelegd en zich snelde naar Naoual. Samen met haar broer natuurlijk. Mohamed bleef in de auto zitten, het leek hem niet gepast om naar haar toe te gaan waar haar vader bij was.
Na iedereen te hebben begroet begon habiba even met Naoual te praten, moeder was wat gaan halen en vader zat buiten met de dokter te praten.
'Ewa, hoe is het gebeurd Naoual' 'Tja, die auto kwam gewoon op me afrijden.. ik weet het niet eens meer precies, ik was met mijn gedachten ergens anders' 'waar dan? Let gewoon op de weg... zie je wat er van kan komen?' 'Saida probeert te lachen, maar het doet wat pijn 'Sinds wanneer ben jij zo een goede verkeersleidster?' 'Sinds jij in het ziekenhuis ligt slimpie, ik vind het niet leuk dat je in het ziekenhuis ligt hè' 'Moet je eigenlijk niet leren nu, je hebt examens' ' Ik ben morgen vrij, en dat aardrijkskunde van overmorgen leer ik morgen wel, maar vertel jij 's Naoual, waren je gedachte bij een leuke jongen toen je werd aangereden?' 'Nee ik had Saida pas gedag gezegd, ze was heel koeltjes!'
Plotseling besefte Naoual dat ze Saida nog gedag had gezegd,m zou zij zich iets herinneren vroeg ze zich af. 'Misschien heeft Saida wat gezien!' Habiba keek verbaasd 'Maar dan zou ze dat toch wel hebben gezegd Naoual'...'Ach ja vast wel'
De volgende dag wilde Habiba net weer gaan leren toen Saida aanbelde, ze kwam even langs om wat te brengen aan haar tante. Toen ze Habiba groette begon die meteen te praten over het ongeluk van Naoual. 'Erg hé! Heb je het gehoord dat Naoual in het ziekenhuis ligt' 'Euhm, ja zoiets had ik al gehoord ja' zei Saida met een vreemde stem 'Heb jij het niet gezien toevallig, het gebeurde voor jullie werk!' 'Uhm nee hoor, ik heb niet gezien dat ze werd aangereden door een of andere mercedes' 'Wat??? Mercedes, hoe wist je dat het een Mercedes was, niemand wist dat, je hebt het gezien he, waar wilde je niets zeggen a trut, al ganza' Habiba werd woedend en deze woede werd nog eens terechtgesteld doordat Saida's gezicht boekdelen sprak. Met haar gezichtsuitdrukking bleek al dat ze het had gezien en dat ze stil was gebleven.
'Als jij je mond hierover opentrekt dan ga ik tegen iedereen zeggen dat jullie in Amsterdam waren en dat jullie Naoual ook hadden meegenomen terwijl ze thuis moest zitten van haar vader!'
'Je doet maar bitch, dat is niet erg hoor'
Oh ja ook niet als haar vader hoort dat ze lekker gezellig met Mohamed zat, je kent haar vader, die zou dat niet zo fijn vinden he' Saida begon dus te dreigen....
'Mens, rot een eind op, je bent gewoon ziek in je hoofd ik wil je niet zien, oprotten!'
Habiba vertelde het meteen aan Naoual dat ze Saida had gesproken en dat die het ongeluk had zien gebeuren, ook vertelde zij het wat aan andere personen, maar wat Habiba niet wist was dat Saida het verhaal over Amsterdam ook had uitgebracht onder de roddelaars, maar dan nog met een klein beetje overdrijving.
Na een paar dagen mocht Naoual weer naar huis, maar ze moest thuis blijven van de dokter. Naoual was het al opgevallen dat de laatste dagen haar vader en haar moeder stil waren tegen over haar en dat ze niet zo waren als ouders normaal zijn wanneer hun lieve kindje ziek is.
Thuis aangekomen begon het gedonder bijna meteen al. Haar moeder kwam op haar kamer.s het waa dat je met Moh in Amsterdam bent geweest en dat je al een tijdje met hem omgaat, heb je tegen ons gelogen elke keer als je wat later thuis was, ging je toen naar Moh. Vertel het me!'
Nee moeder, ik ben een keer naar Amsterdam gegaan met Habiba, toevallig was Moh. Erbij en dat was eenmalig, ik ben zijn vriendin niet.
'Nou dochter, iedereen zegt wat anders, je hebt onze familienaam goed op het spel gezet, je vader is woedend op je maar hij laat je maar even rusten omdat je ziek bent, je mag blij zijn dat hij een goede man is en je heeft laten rusten.'
Hij heeft besloten dat je wordt uitgehuwelijkt aan de zoon van Al Hajj in Marokko, dan gaan we daar weer wonen. Dit zijn je laatste dagen in Nederland, in de vakantie gaan we daarheen verhuizen.Jij kunt niet omgaan met de vrijheden van dit land. En om onze familienaam in ere te houden moeten we wel, want je word nu met vieze ogen bekeken door iedereen, wat bezielde je toen je wegging met een jongen, heb ik je dan niks bijgebracht?'
"mamma, waarom doen jullie zo, ik heb niks met die jongen, hij is mijn collega en broer van een goede vriendin van mij'
'ze was anders nog niet een goede vriendin van je voordat je ging werken he!'
daar kon Naoual even niks op terug zeggen omdat ze niet het hele verhaal kon gaan vertellen over de bmw enzovoort...
Haar moeder verliet de kamer, Naoual barstte in tranen uit... ze was machteloos, uiteindelijk had haar vader de touwtjes in handen en was hij de baas.
De dag daarna kwam Habiba op bezoek bij haar, ze was klaar met haar examens en ging zich voorbereiden op de vakantie in Nador waar ook zij zich op had verheugd, toen ze dit vertelde moest Naoual huilen. 'wat is er Naoual?, Is er wat aan de hand? Zeg het, je kunt me alles vertellen'
'Ik word uitgehuwelijkt in Marokko' zei Naoual snikkend. 'Waarom, was dat altijd al een idee van je vader ofzo???' Vol verbazing vroeg habiba dit.
'Nee, maar mensen zijn te weten gekomen dat ik met jullie in Amsterdam ben geweest terwijl dit niet mocht en er zijn nog meer roddels de wereld ingegaan, mijn ouders geloven me niet als ik zeg dat ze niet waar zijn.. ik sta machteloos tegenover hen. Mijn vader was al met het idee in zijn hoofd maar dit heeft hem nu verzekerd dat hij dit moet gaan doen' Ze bleef maar huilen, dit was alles wat ze juist niet wilde in haar leven.
'SAIDA!!!' schreeuwde Habiba uit. 'Zij heeft het gezegd en gedaan.. zij heeft je gezien en omdat ik het had verteld dat ze je had gezien heeft zij deze leugens bedacht en verspreid, mensen geloven ook elke roddel!' Habiba was boos en smeekte om vergeving bij Naoual. "maar jij kunt er ook niks aan doen, jij wist niet dat ze dit zou hebben gedaan dat harteloze kreng. Als ik haar pak sla ik er nog in elkaar voordat ik naar Marokko ga' Weer bleef ze huilen...
