ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΑΥΛΑ

Κεφάλαιο 4ο

Βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλον. Με κοιτούσε σαν μαγεμένος. Σαν να μη χόρταινε να θαυμάζει τις υπέροχες ματάρες μου. Μπορούσα να νιώσω την ανάσα του. Την επιθυμία του. Ένιωθα το ίδιο. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Δεν ήξερα το γιατί. Κι αυτό την έκανε να χτυπάει διπλά. Κάποια στιγμή χαμήλωσε τα μάτια του και κοίταξε τα χείλια μου. Σαν να τα καλούσε. Ήμουν έτοιμη να τα ξεχάσω όλα και να αφεθώ στη στιγμή. «Οχιιι!» Είπα από μέσα μου. Τραβήχτηκα πίσω άρπαξα το κινητό μου και έτρεξα μέσα. «Καληνύχτα!» Του φώναξα καθώς ανέβαινα τις σκάλες. «Καληνύχτα» απάντησε εκείνος απογοητευμένος όρθιος μπροστά στη πόρτα. Σαν να μη καταλάβαινε τι είχε συμβεί. Ήμουν τόσο αναστατωμένη που κλείδωσα τη πόρτα του δωματίου μου. Έβγαλα τα ρούχα μου και φόρεσα το νυχτικό μου. Ευτυχώς το air condition και το λικέρ, είχαν κάνει καλή δουλειά και δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος.

Ο Γιώργος κλείστηκε και εκείνος στο δωμάτιο του ανοίγοντας το air condition και σβήνοντας και το τελευταίο τσιγάρο που του είχε απομείνει στο πακέτο. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να κοιμηθεί. Όλοι είχαν αποκοιμηθεί από ότι φαινόταν. Όλοι εκτός από μια σκιά που κοιτούσε όλο το σκηνικό πίσω από μια κουρτίνα του παραθύρου. Από την ομιλία στο μπαλκόνι, μέχρι την φυγή στα δωμάτια. Ποιος να ήταν άραγε;

...

«Όλα είναι γαμάτα! Σκέφτομαι να ζητήσω από τον πατέρα μου να εγκατασταθώ μόνιμα. Αν και θα μου λείψει η Θεια μου αλλά θέλω να περάσω όλο τον χαμένο χρόνο με τον πατέρα μου.» Είπα μέσα από τηλ στην φίλη μου την Εύη.
«Τι λες ρε; Και εγώ; Η παρέα; Ο Αντώνης;» Με ρώτησε μελαγχολικά. «Χαίρομαι που ξανά έσμιξες με τον πατέρα σου. Αλλά δεν μπορώ χωρίς εσενα ρε γαμωτοο... πεθαινω και μόνο στη σκέψη της αποχώρησης.»
«Αχχ μη το κάνεις πιο δύσκολο!» Αναστέναξα.
«Προτιμώ να μείνεις εκεί όλο το καλοκαίρι και να έρχεσαι εδώ για καμία εβδομάδα, παρά να μείνεις για πάντα εκεί.»
«Ναι. Έχεις δίκιο. Αυτό δεν το σκέφτηκα. Όχι βέβαια πως ξέρω αν συμφωνήσουν κι είναι οκ με αυτό. Αλλά ναι.»
«Τι λες ρε μαλάκα; Είναι δυνατόν να έλεγες κάτι τέτοιο στον πατέρα σου και να σου έλεγε όχι;»
«Εντάξει ρε μπρο και να μου έλεγε δεν σημαίνει απαραίτητα πως το έκανε επειδή δεν με θέλει εδώ μέσα....»
«Αφού η ίδια μου λες για το πόσο normal είναι όλοι και ποσο Καλα σου φέρθηκαν. Η μήπως μου κρύβεις κάτι;» Άλλαξε ύφος.
«Δεν ξέρω. Θα σε πάρω μετά γιατί πρέπει να κατέβω κάτω για μεσημεριανό.» Είπα και σηκώθηκα από το κρεβατι.
«Οκ. Και Κοιτα να πας και καμία βόλτα σε κανένα μπιτσομπαρο. Δυο αγόρια είναι εκεί μέσα. Πες τους να σε βγάλουν.» Μου είπε πριν κλείσει.
«Θα τους το πωω!» Είπα κλείνοντας το τηλέφωνο.