YENİ AİLEM

28

1 hafta sonra>

Uyandığım da tavanla bakışıyordum. 1 haftadır kişilik değiştirmemiştim.

Bu bedenin asıl sahibi Kumsal'dı ve biz sonradan gelmiştik o yüzden en uzun Kumsal bilinçli kalabiliyordu.

Geçen hafta abi tayfasıyla iyice kaynaşmıştık. Hatta yanlışlıkla Doktor Bey'imize abi demiştim ama duymamıştı.

Deniz dışın da hepsiyle gayet iyiydik. Ama onunla bir türlü anlamamıştık. O da ben de inat edince orta yol bulunamamıştı.

Bugün bir operasyon vardı. Sürekli beni takip eden adamı tutan kişiyi bulmak üzereydik, aslın da pek önemli değildi. Ama eğer tahmin ettiğimiz kişiyse mesleğim yanardı.

Aslın da polisliği ben, daha doğrusu bedende ki hiçbir kişilik istememişti. Bizi adını anmak istemediğim şahıs polis teşkilatına sokmuştu çünkü buna ihtiyacı vardı. O yüzden Sözde polistik. Ama bu durum uzun zaman önce bitmişti. Gerçekten polis olmuştuk.

Yataktan kalktım ve giyinme odasına ilerledim. Siyah tayt ve kısa kollu
t-shirt aldım ve hızlıca giydim.

Kısa bir kahvaltıdan sonra motora binip direk merkeze geçtim. Hazırlıklardan sonra ekip aracıyla yola çıktık.

Yolda kısaca bilgilerin ve operasyonun üzerinden geçtik.

<Operasyon bittikten sonra>

Kaçmıştı. Allah'ın belası herif bir yolunu bulup kaçmıştı. Üst kata çıktım. Kısaca evi inceleyecektim.

Koridordaki tüm odalara bakmıştım bir tek son kapı kalmıştı. Bu kapı diğerlerinden farklıydı. Hepsi beyazken bu kapı kırmızıydı.

Yavaşça açıp içeri girdim.

5 dakika. Tam 5 dakika boyunca öylece durmuş karşımdaki odaya bakıyordum. Duvarlar siyaha boyanmıştı ve üzerleri de fotoğraf doluydu.

Oda da en az 30 tane benim fotoğrafım vardı. Tam karşıda duvarı neredeyse boydan boya kaplayan bir tane daha vardı. Kapının sağında kalan kapıdan içeri girdim. Her taraf parçalanmış tuval doluydu. Tuvallerde ise yine benim resimlerin çizilmişti.

Bu adam nasıl bir psikopattı? Daha doğrusu kimdi bu adam? Ne istiyordu bizden?

Odanın ortasında kare kürsü gibi bir şey vardı. Yanınq gidip üzerine baktım. Bir zarf vardı.

Alıp açtım. Kısa bir not vardı.

İstediğim sadece sensin. Ve ben istediğimi alana kadar ne gerekiyorsa yaparım.

~B

B mi? B kimdi? Kimi tanıyordum B ile? Bir tek Barbaros vardı, oda kuzenimdi. O olamazdı. Kimdi peki bu B? Neden bu kadar tanıdıktı?

<5 yıl önce Yazardan>

Her zamanki gibi okuldan çıkmış eve gidiyordu Kumsal. Başı hafif öne eğik, saçları yüzünü kapatacak şekilde duruyordu yanağındaki yara görünmesin diye.

"Kumsal!" Arkasından gelen sesle durup sınıf arkadaşının yanına gelmesini bekledi. Batu onun sayılı arkadaşlarındandı. Sarı saçlı bebek yüzlü biriydi. Mavi gözleri denizden bir parça gibi duruyordu.

Yanına varır varmaz sım sıkı sarıldılar birbirlerine. Kumsal'ın yüzün de o gün ilk gülümseme oluştu. "Nasılsın?" diye sordu genç çocuk. "İyi sen?"

"İyi işte ne olsun yaşayıp gidiyoruz" her seferinde aynı cevabı veriyordu. Kumsal göz devirdi ve yürümeye başladı. Batu'da yanında yürüyordu.

"Nasıl yapıyorsun o göz hareketini ya? Ben yapsam gözüm çıkar?"

"O zaman yap ve gözün çıksın. Hatta mümkünce çenen de çıksın dicem ama bu kadar konuşursan çıkacak bir gün"

"Şu an uzun cümle kuran sensin yanlız" göz devirdim "Olabilir"

"Kumsal!" Arkasından gelen sesle tekrar durdu ve Batu ile vedalaşıp edebiyat öğretmeni olan Boz'un yanına gitti.

"Buyrun hocam"
"Çözemediğin testleri getirecektin?" diye sordu tek kaşını kaldırarak

"Yarın getirmeyi planlıyordum ben aslında" kafasını salladı ve arkasını dönüp arabasına ilerledi. Okulun en genç öğretmenlerinden biriydi. Daha 25 yaşındaydı. Siyah saçlı, koyu kahve rengi saçları vardı. Bakışları neredeyse her zaman sertti. Ama Kumsal onunla bir şekilde anlaşıyordu.

Arabasına ilerledi Boz. Tekrar Kumsal'a baktığında motoruna bimdiğini gördü. O şeye binmesini sevmiyordu kesinlikle kaza yapacaktı. Her zaman olduğu gibi Kumsal evine gidene kadar onu takip etti ve evine öyle döndü. Ama bugün fark etmişti onu takip eden bir tek kendisi değildi.

Kumsal evine girdi ve direkt odasına geçti. Bir süre dinlenip çalışma masasına oturdu ve Matematik çalışmaya başladı.

Bir süre çalışıp edebiyat ve şiir kitabını çıkardı çantasından. Şiir kitabını açtığı an Lavinia şiiri açılmıştı ve için de bir kağıt vardı. Alıp baktı, şiirin ilk satırı yazıyordu;

Sana gitme demeyeceğim.
Üşüyorsun ceketimi al.
Günün en güzel saatleri bunlar.
Yanımda kal.

~B

●●●

B beyimizz.

Nabersiniz bea.

Uzun zaman olduuuu. Ama yazamadım bu bölüm de pek içime sinmedi emin değilim..

Seveyrum sizii