Relinquished Destination (T.R.A.V.E.L SERIES # 2)

Chapter 16

---

I'm already back in Iceland. It's been four years since I left Philippines. Naging mahirap noon lalo pa at nasasaktan ako 'di lang dahil kay Archer ngunit para rin sa sarili ko.

Pagkarating na pagkarating ay sinundo ako nina Kalen. Nagpahatid ako sa bahay namin at hindi muna sa dorm.

I wanted to talk to Dad about what I found out about me. Kahit pagod ako sa byahe ay hindi ko na papalampasin pa ang isang araw na hindi ko nalalaman ang totoo.

And good thing dahil nandoon si Dad. Sina Kalen ay pinabalik ko na sa dorm dahil hindi muna ako uuwi ngayong araw, baka bukas na lang at magpapahatid na lang sa driver.

"Dad!" I called nung makita siya sa office niya dito sa kwarto.

Agad itong napangiti at ibinukas ang kamay, naghihintay ng yakap ko.

Napatakbo ako sa kanya at niyakap siya ng mahigpit. Di nagtagal ay umiyak na ko, hindi ko na napigilan ang luha ko sa pagtulo nito.

"My love, why are you crying?" Sabi nito kaya napailing iling ako bago lumayo at pinunasan ang luha.

Hinawakan rin nito ang mukha ko at pinunasan ang luha ko kaya mas lalo lang akong naiyak.

"Is it true, Daddy?" I said, almost a whisper.

"What baby? That I missed you? Yes, I missed my little girl." Sabi nito na para bang may kausap na bata kaya mas naiyak ako.

"No, daddy. Is it true that you're a mantress?" I whispered, having a hard time mentioning the word.

Nakita ko namang natigilan si Daddy. Ang bibig niya ay napa awang at ang kamay ay napatigil sa hangin. He looked at me, shocked and with horror in his eyes.

Because of his reaction, I realized it's true. Kaya mas lalo akong napaiyak. Totoo nga. I'm made of a mistake.

"Who told you?" Nanghihina nitong sabi. Ang mata ay namumula na rin dahil naiiyak na.

"Tita Jane." I whispered. Natigilan naman ito at natulala sa 'kin. Napakurap kurap siya ng ilang beses bago umiling.

"What else did she tell you?" Tanong niya.

Dahil sa tanong na iyon ay nakumpirma kong totoo nga. It wasn't only his reaction that proved it, but also his question. Tangina.

"What should I know pa Dad?" Nanghihina kong sabi dito.

I already expected it's true but while on my way to Iceland, to our house, to Daddy, I have hope inside me. I was hoping it wasn't true. That it was just a mistake. That Tita Jane doesn't really want us, Kendric and I, to have a relationship that's why she made up a lie.

Pero totoo pala talaga. Hindi ko matanggap na totoo nga ang nalaman ko.

Agad naman itong lumapit sa 'kin at niyakap ulit ako.

"You don't need to know it, baby. It doesn't matter." Sabi nito sa mahinang boses kaya napailing ako.

"No, Dad. I want to know. Ano pa ba ang kailangan kong malaman?"

Narinig ko naman ang hikbi niya kaya medyo natigilan ako. My dad barely cries and him sobbing is new. I think he's also in pain.

Both of us are in pain.

"It's not important, Amara." Nanghihina nitong sabi. Agad akong kumawala sa bisig niya ng makaramdam ng inis.

"But it's important to me, Dad! Pagkatao ko yun! Pagkatao ko ang 'di mo sinasabi sa 'kin." Di ko na napigilan ang pag taas ng boses sa kanya.